Casino Royale
Ian Fleming

Uczta dla miłośników Jamesa Bonda właśnie się rozpoczęła! Wydawnictwo @skarpa wznowiło cykl książek Iana Fleminga, przywracając klasykę literatury sensacyjnej w odświeżonej odsłonie. A wszystko zaczęło się od „Casino Royale” – powieści, która w 1953 roku zapoczątkowała jedną z najbardziej rozpoznawalnych serii szpiegowskich na świecie.

Kto mógłby lepiej napisać historię agenta 007 niż sam Ian Fleming? Jego doświadczenie jako dziennikarza i oficera wywiadu brytyjskiego nadało autentyczności i głębi tej opowieści. Choć „Casino Royale” ma już swoje lata, nadal czyta się ją z wypiekami na twarzy. To idealna okazja, by poznać pierwotną wersję historii, którą znamy bardzo dobrze z jej ekranizacji.

Fleming miał dar tworzenia napięcia i scen akcji, które wciągają od pierwszej strony. Jego styl jest dynamiczny i pozbawiony zbędnych ozdobników – to czysta esencja sensacji. „Casino Royale” nie jest opasłym tomiszczem pełnym rozwlekłych opisów czy zbędnych monologów. To szybka, ekscytująca powieść, gdzie luksus przeplata się z brawurą, a niebezpieczeństwo czai się w cieniu każdego spotkania.

Co ciekawe, Bond w wydaniu Fleminga to nie tylko niezniszczalny bohater, ale także postać pełna sprzeczności i emocji. Jego rozgrywka w bakarata, będąca kluczową sceną powieści, to majstersztyk napięcia – niemal czuć dym papierosowy unoszący się nad stołem i słychać szelest kart…

Jeśli chcesz przeżyć prawdziwą szpiegowską przygodę – warto zanurzyć się w oryginalny świat agenta 007.

Pierwsza z serii opisująca przygody nieśmiertelnego agenta 007, James'a Bonda. Co prawda początkowe rozdziały mnie nie zachwyciły (w pierwszych dziewięciu był tylko jeden wybuch bomby - i to nie całkiem udany) to kolejne były coraz lepsze (chociaż fakt, że Bond dostał niezłe lanie i dał się torturować wstrząsną mną do żywego). Co prawda męczyła mnie mnogość francuskich zwrotów, a z samego opisu gry w bakarta niewiele zrozumiałam (nie jestem fanką gier karcianych), to gdy już doszło do ostatniej rozgrywki między Jamesem a Le Cheriffe, mało nie zaczęłam obgryzać paznokci i z trudem powstrzymałam się by zajrzeć na kolejną stronę i zobaczyć czy Bond ograł go ostatecznie w karty czy też nie. Oczywiście nie mogło obyć się bez pięknej kobiety u jego boku (owa zażyłość zaczęła mi bardzo nie pasować w pewnym momencie) i szczerze mówiąc ucieszyłam się, że Vepser popełniła samobójstwo przyznając się do bycia podwójnym agentem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

całkiem ciekawa pozycja

(Kliknij aby rozwinąć opinię)