Bzik & Makówka przedstawiają: Zgniłobrody i Luneta Przeznaczenia
Rafał Witek

Książka rozpoczynająca serię Bzik & Makówka przedstawiają. Świetne połączenie opowiadania, historii, fantastyki i humorystycznych rysunków. Dwójka rezolutnych dziesięciolatków postanawia "uczłowieczyć" i zresocjalizować pirata, który przez przypadek trafia z XVII do XXI wieku. Lektura jest bardzo interesująca i wciągająca; czyta się ją jednym tchem. Przygody Gabrysi Bzik, która wiecznie wpada w kłopoty i Nilsona Makówki, znawcy paragrafów, są bardzo ciekawe i na pewno spodobają się zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gabrysia, która często trafia na dywanik i Nilson, którego konikiem jest prawo spotykają zaniedbanego człowieka. jak się okazuje jest to bukanier z przeszłości, któremu zabierają lunetę. Na dodatek postanawiają się nim zaopiekować co powoduje wiele ciekawych sytuacji. Jest to lekka i krótka powieść dla młodych czytelników, która powinna i się spodobać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zgniłobrody i Luneta Przeznaczeni to pierwszy tom nowej serii Bzik & Makówka przedstawiają. Serii, której bohaterami jest para nietuzinkowych bohaterów - Gabrysia Bzik oraz Nilson Makówka, uczniowie klasy III szkoły podstawowej. Nazwisko 10-letniej Gabrysi niejako predysponuje ją do rozrabiania, wpadania w tarapaty, a przynajmniej do bycia niepokorną. Z zadziwiającą regularnością dziewczynka ląduje na dywaniku u dyrektora. Każde spotkanie z dyrektorem Gabrysia notuje w swoim specjalnym dzienniczku. I właśnie w takiej sytuacji poznaje ją czytelnik, gdy wchodzi do sekretariatu, wita się z polskimi pisarzami z obrazów i z panią sekretarką. Bohaterka uświadamia sobie, że sławetny dywanik po prostu nie istnieje! Jednak po chwili w gabinecie dyrektora obok dziewczynki zjawia się Nilson Makówka, jej kolega z klasy, który stanął w jej obronie. Nilson to chodzący paragraf, miłośnik wszelkich kodeksów i ustaw, które zna na pamięć. Zwłaszcza prawa dziecka i to o nie walczy z pasją na dywaniku u dyrektora. Otóż okazało się, że nauczycielka złamała prawo, gdy na głos całej klasie przeczytała list Gabrysi. Dyrektor znalazł się w prawdziwych opałach. Na szczęście dla niego samego uratował go telefon, zaś dzieci wyszły z gabinetu bez kary. Po lekcjach Gabrysia i Nilson trafiają nad rzekę. Ich rozmowę i próbę konsumpcji kabanosa przerywa wielka, włochata ręka. Jej właściciel wygląda co najmniej dziwnie, ale jego zachowanie budzi grozę. Przerażone dzieciaki uciekają, gdy ów tajemniczy osobnik znkia w nurtach rzeki przy przęśle mostu. Jednak ich wrodzona ciekawość świata nie pozwala zostawić sprawy ad acta, dlatego postanawiają bliżej przyjrzeć się tajemniczej postaci, która pachnie inaczej niż zwykły menel, zachowuje się inaczej niż typowy bezdomny, mówi, a raczej bełkocze jakby po staroangielsku... W rozwiązaniu zagadki pomoże dzieciom... międzyklasowy konkurs historyczny, a właściwie kanapki przygotowane na dłuższy pobyt w szkole Gabrysi, oraz lustrzanka Nilsona, jeden z gadżetów przysłany przez ojca chłopca z Norwegii. Okazuje się, że ów głodny i dziwnie ubrany człowiek to bukanier - pirat z Morza Karaibskiego rodem z XVII wieku! A zwie się Zgniłobrody. Znalazł się w XXI wieku dzięki Lunecie Przeznaczenia... Zaczyna się pełna przygód resocjalizacja pirata i realizacja projektu historycznego o piratach. Zgniłobrody i Luneta Przeznaczenia to lekka powieść przygodowa z elementami podróży w czasie i fantastyką przeznaczona dla starszych dzieci. Niewiele jest w książce o tytułowej lunecie, czytelnik raczej poznaje skutki jej działania. Fabuła jest spójna i uporządkowana, a przy tym ciekawa. Akcja ma bardzo żywe tempo, dużo się dzieje, a przy tym można się pośmiać, zwłaszcza z rezolutności Gabrysi i jej ciętego języka oraz swoistych komentarzy i przemyśleń na temat jej nowego kolegi. To ona jest narratorką wydarzeń. Autor traktuje swych czytelników jak równoprawnych partnerów, całkiem serio i poważnie, dzięki temu książka mimo elementów fantastycznych jest wiarygodna. Rodzicom dzieci także powinna się spodobać, gdyż autor w naturalny sposób przemycił kilka prawd życiowych, ale bez moralizowania. Jedna rzecz mi się nie podobała, a mianowicie czarno-białe rysunki, których jest naprawdę dużo. Jakoś niewiele z nich przypadło do mego gustu estetycznego, choć wszystkie dobrze odzwierciedlały treść. Bardziej podobały mi się ilustracje do Klubu Latających Ciotek, były po prostu staranniejsze. Książkę polecam i tym małym dzieciom, i tym nieco większym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)