Buddenbrookowie t.2
Tomasz Mann

Lektura ,,Buddenbrooków" to wytchnienie od współczesności i wielka przyjemność zagłębienia się w czas mieszczańskiej solidności. Powieść jest urzekająco klarowna, skondensowana, pozbawiona zbędnych słów, ozdobników i wypełniaczy, napisana przez mistrza dla czytelników potrafiących docenić urok prostoty. Mann potrafi równie pięknie i zajmująco pisać o radościach i sukcesach, jak o troskach i śmierci, o dojrzewaniu i miłości, życiu ograniczonym konwenansami, stwarza klimat doskonale oddający realia mieszczańskiego bytu w dziewiętnastowiecznych Niemczech. W dwóch niezbyt obszernych tomach zawarł stuletnią historię kupieckiej rodziny Buddenbrooków, ukazał ją od lat największego rozkwitu firmy handlowej do czasu upadku wraz z ostatnimi męskimi przedstawicielami rodu. Każde pokolenie, dumne z historii rodziny, stara się pomnażać fortunę podejmując czasem ryzykowne wyzwania, borykając się z różnymi problemami. W oszczędnej, pozornie suchej, a przecież niepozbawionej humoru i tak doskonałej narracji zawarta jest sama istota życia człowieka miejskiego, wrośniętego w tradycję, religię, konwenanse. Mann daje nam kompletny obraz człowieka uwikłanego w ,,obowiązki", jakimi są rodzina i społeczeństwo, podporządkowanego środowisku, w jakim przyszło mu żyć. Każdy przedstawiciel rodu scharakteryzowany jest wyraziście, równym pociągnięciem pióra, dzięki czemu czytelnik może zobaczyć to, co najistotniejsze i wyobrazić sobie niedopowiedzianą resztę. Czyż nie tego właśnie oczekujemy po lekturze doskonałej?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna saga rodzinna, przy czytaniu której płaczesz, śmiejesz się, tęsknisz, kochasz, nienawidzisz.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W drugim tomie akcja toczy się tak wartko, że czytelnik nie nadąża odnotowywać śmierci, wypadków i życiowych zawirowań, przypadającym w udziale poszczególnym bohaterom. Przez książkę po prostu się mknie, zachłannie pędząc do przodu, by być świadkiem upadków, bankructw, śmierci, smutków i niedoli wspaniałej i majętnej rodziny, z której członkami nie sposób było się nie utożsamiać, nie współczuć im/nie dzielić ich małych i dużych radości. Po przeczytaniu naszła mnie jedna myśl: "jaka szkoda, ze to już koniec".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)