Błękitna godzina
Paula Hawkins

Paula Hawkins nakreśliła wyjątkowo niepokojącą, absorbującą, nietuzinkową i jakże klimatyczną historię, od której naprawdę ciężko się oderwać. Fabuła została poprowadzona w iście mistrzowski sposób, pisarka umiejętnie wydzieliła napięcie i dzięki licznym zwrotom akcji, zapewniła czytelnikom moc silnych wrażeń. Historia ocieka mrokiem, niepokojem, który momentalnie obezwładnia czytającego. Podejrzliwość sięga zenitu, a gęsta, klaustrofobiczna atmosfera dosłownie przyprawia o dreszcze. Co najlepsze, na końcu czeka czytelnika tak zaskakujący finał, że dosłownie będzie zbierać szczękę z podłogi!

Naszkicowane postacie są wyraziste, wielowymiarowe, wzbudzające wiele skrajnych emocji. Kreacje te zdecydowanie przemawiają do czytelnika, w pewnym stopniu zaburzając mu świadomość, gdzie kończy się realne życie, a zaczyna literacka historia. Jest to również zasługa znakomitego stylu pisarki, dzięki któremu opowieść odbiera się wszystkimi zmysłami, na dodatek w pełnej gotowości.

Niespieszna, ale nasiąknięta odurzającym, dopełnionym artystyczną wizją życia klimatem, nietuzinkowe, dobrze nakreślone postacie, doskonale poprowadzony motyw mrocznych sekretów i zaburzeń, tajemnicza, naszpikowana niebezpieczeństwem atmosfera, to wszystko czyni z powieści Pauli Hawkins porywającą lekturę, którą pochłania się z wypiekami na twarzy i szybszym biciem serca. Bezsprzecznie, fani mocnych wrażeń i nietuzinkowych opowieści będą w pełni usatysfakcjonowani!

,,Błękitna godzina" jest mistrzowsko nakreślonym, wciągającym, hipnotyzującym thrillerem psychologicznym, dopieszczonym wyjątkowo gęstą, klaustrofobiczną, odurzającą atmosferą. Starannie i skrupulatnie nakreślone złożone postacie, stale rosnące napięcie, mroczna, dopracowana intryga, potężne, otumaniające, skrajne emocje, od których nie sposób się uwolnić jeszcze długo po przekroczeniu finału, a wszystko to nakreślone niebywale błyskotliwym piórem, przemieniającym lekturę w intensywnie angażujące doświadczenie. Bezsprzecznie, książka Pauli Hawkins to prawdziwa gratka dla fanów mocnych wrażeń! Polecam gorąco!

Eris, odosobniona wyspa u wybrzeży Szkocji, dostępna jest tylko podczas odpływu. Stoi tam tylko jeden dom, zamieszkiwany niegdyś przez artystkę Vanessę Chapman, która w testamencie pozostawiła swoje dzieła swemu niegdysiejszemu wrogowi. Jednak Grace, wykonawczyni testamentu, obecnie zamieszkująca dom Vanessy, nie spieszy się z przekazaniem dzieł. Ponadto okazuje się, iż jedna z rzeźb artystki wzbudza duże wątpliwości - pewien naukowiec twierdzi, iż do jej stworzenia została użyta ludzka kość.

Sceneria jest mroczna i pełna grozy, zwłaszcza podczas sztormów. Klify są wysokie i niebezpieczne, a lasy gęste. To idealne miejsce na thriller. Chociaż fabuła rozwija się powoli, jest dość intensywna i nawet mnie wciągnęła. W całej powieści czuć, że w powietrzu wisi coś złowrogiego. Najbardziej podobał mi się właśnie ten klimat. 

Paula Hawkins jakiś czas temu weszła szturmem na rynek czytelniczy ze swoją debiutancką powieścią pt. 'Dziewczyna z pociągu'. Doczekała się ona nawet swojej ekranizacji, a recenzje na jej temat krążyły przeróżne... Jednak, czy większą grupą nie jest ta z negatywami? Takie mam wrażenie. Wydaje mi się, że czytelnicy sięgając po książki autorki sami nie wiedzą, czego konkretnie oczekują, ale ma to zmiatać z planszy i robić niesamowite wrażenie, a książki Hawkins takie nie są. One mają swój charakterystyczny styl, swój schemat i nie oszukujmy się, takie będą. Albo się je lubi, albo nie.

Dziś chciałabym Wam powiedzić kilka słów o "Błękitnej godzinie", która jest najnowszą książką Pauli Hawkins.

Wyruszmy w podróż na Eris, wyspę z jednym domem, w którym mieszka tylko jedna osoba, a wisienką na torcie jest to, że można się tam dostać tylko jedną drogą, czynną przez dwanaście godzin w ciągu doby. Idealna przystań dla typowego introwertyka, prawda?

Tak, jak już wyżej wspomniałam, autorka ma swój charakterystyczny styl, który osobiście lubie. Nie są to kilmaty mocnych wrażeń, które zapierają dech w piersi, ale z pewnością takie, które toczą się swoim rytmem i można się przy nich zrelaksować. Ale są momenty, w których poszczególne sytuacje ciągną się, jak flaki z olejem i można się przy nich solidne wynudzić, jednak po tym następuje przysłowiowa bomba, która podnosi ciśnienie we krwi czytelnika, który momentalnie zapomina o nudzie, jaka miała miejsce i dalej czyta z zapartym tchem.

Autorka świetnie opisała Eris. Otoczona wodą wyspa, która przez połowe swojego istnienia odcięta jest od świata zewnętrznego sprawia, że dzięki temu cała ta historia jest mroczna i dusząca. A to lubimy, prawda?

Za plus uważam również kreację bohaterów i ich relacje ze światem. To autorce wyszło po mistrzowsku!

Uważam, że "Błękitna godzina" to bardzo dobrze skonstruowany thriller psychologiczny. I jestem pewna, że zostanie on ze mną na dłużej. Ale jest to również jedna z tych książek, o których opinię trzeba wyrobić sobie osobiście.

Ja POLECAM z czystym sumieniem,

M. 

,,Błękitna godzina" to dla mnie powieść domino, ponieważ ta historia ukazuje jak jedna sytuacja, może uruchomić lawinę wydarzeń, często dramatycznych i powodujących ból i to nie tylko taki o wymiarze fizycznym. Moim zdanie bardzo istotny motyw tej historii to granice, granice które człowiek przekracza, bo musi, bo zostaje do tego zmuszony i nierzadko są to granice, których przekraczać się nie powinno.

Z racji tego, że autorka na scenerię swojej historii wybrała odległą odizolowaną wyspę, powieści nie mogło zabraknąć klimatu i tak właśnie było. Atmosfera jak nietrudno się domyślić jest dość enigmatyczna i tajemnicza, jednak dla mnie największy atut to niepokój rozlewający się po każdej stronie, który jest tak plastycznie namacalny, że działał na mój czytelniczy umysł w sposób absolutnie niezwykły. Niesamowitej aury książce dodaje jej uczuciowość, ale nie taka zwyczajna, a nietypowa jak, chociażby do sztuki, kultury.

Doceniam Hawkins za wyjątkowo dobrze wykreowane postacie, które poprzez swoje zachowanie w moich oczach były moralnie niejednoznaczne (to zawsze jest +5 do zaciekawienia mnie),a do tego były interesujące jak i odpychające co mnie totalnie kupiło.

Muszę jednak zauważyć, że w środkowej części tempo historii nieco siadło i generalnie nie byłoby to jakimś dużym problemem, gdyby nie fakt, że pisarka ze swoją historią wystartowała dość mocno. Żeby jednak nie było, że w tych wolniejszych momentach jest nudno, to można je śmiało wykorzystać na refleksje, do których sama pisarka mnie zmusiła, a dotyczyły one granic samotności, a także sztuki i ludzkiej moralności.

Hawkins stworzyła dobry, wielowarstwowy thriller, który oprócz tego, że mocno mnie czytelniczo zaabsorbował, to dotknął trudnych tematów i zmusił to zastanowienia się nad naturą obsesji i tego jak niebezpiecznym może być następstwem życiowych wyborów. Co jest jeszcze w moich oczach warte odnotowania to zakończenie, które mimo że postawiło przede mną znak zapytania, to jest na swój sposób zamknięte i dało mi pełną satysfakcję co do finału.

Recenzja w ramach współpracy z Wydawnictwem Filia