Bezkresne niebo
Kate Atkinson

Uff! Cieszę się, że mam już tę książkę za sobą. Niestety nie dlatego, że była wybitnie dobra, a wręcz przeciwnie - wymęczyła mnie jak mało która. 🙈

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o tej książce, spodziewałam się dobrego klasycznego kryminału. Fakt - nie od razu zorientowałam się, że jest to któryś tom serii, a ja nie czytałam poprzednich - moja wina. Wszystko inne, co mi się w tej książce nie podobało, moją winą już nie jest.

Książka jest dosyć spora objętościowo, pomysł autorki był ciekawy i niektóre fragmenty nawet dobrze mi się czytało, ale mam wrażenie że jest to zbiór właśnie takich fragmentów, kawałków powyrywanych z różnych książek, które nijak nie dążą do spojenia się w jedną całość.

Zbyt wiele wątków, mnóstwo bohaterów i brak odpowiedniej kolejności czynią fabułę skomplikowaną. Łatwo się pogubić, trudniej odnaleźć w tym wszystkim. Będąc grubo za połową wciąż nie wiedziałam co jest głównym wątkiem kryminalnym. Dodatkowo autorka totalnie mnie nie kupiła, styl pisania zbyt chaotyczny jak dla mnie, akcja drepcze małymi kroczkami, zero napięcia, a jedyne emocje podczas czytania to żal, że tyle dobrych książek czeka na regale a ja muszę czytać tę.

Nie lubię pisać źle o książkach i nie chciałabym tutaj nikogo zniechęcić, bo może akurat znajdzie się ktoś, komu ta książka przypadnie do gustu. Ja jednak wiem, że nie będę nadrabiać poprzednich tomów, ani czekać na kolejne. 

"Bezkresne niebo" to książka, którą przeczytałam w tamtym miesiącu i nadal mam z nią problem. Nie mogę jej ugryźć.

Fabuła była tak ciekawa, że jeszcze trochę a bym zasnęła. Pierwsze 100 stron to droga przez mękę. Miałam nadzieję, że dalej będzie lepiej, że coś się rozkręci i wiecie co?? Wcale tak nie było. Wszystko ciągnęło się jak flaki w oleju. Miałam nadzieję na dobrą książkę, a takiej nie dostałam. Jest jedna rzecz co mi się podoba. I to jest okładka. Jednak uważam, że to trochę za mało.

Wyobraźcie sobie, że płyniecie łodzią. Raz jest leniwie, raz wartko, macie czas by oglądać piękne widoki. Na jednych zatrzymujecie wzrok na dłużej a inne prawie nie przykuwają Waszej uwagi.
Tak właśnie jest z tą książką. Prowadzi nas ona leniwie, poznajemy całą rzeszę ludzi, pojawia się wiele wątków...
Książka jest kryminałem, jednak w moim odczuciu to obyczajówka z wątkiem kryminalnym. Czytając nie odczuwamy napięcia, raczej zaciekawienie. Brak tych mocniejszych emocji wynagrodziła mi autorka błyskotliwymi opisami bohaterów. Te czytałam z przyjemnością, choć czasami przychodziła myśl ,,po co mi wiedzieć o nich tak wiele".

Jackson Brodie to prywatny detektyw, który otrzymuje banalne zlecenie polegające na zbieraniu dowodów na niewierność męża. Niestety sprawa się komplikuje gdy trafia on na ślad przestępców a nawet całej przestępczej grupy.

Nie jest to książka dla fanów akcji, jednak ja dla mnie ma swój urok.
Jest to piąty tom przygód tego prywatnego detektywa. Jeśli komuś przypadnie do gustu styl autorki to będzie co czytać.

Podaję Wam wcześniejsze tytuły:
,,Zagadki przeszłości"
,,Przysługa"
,,Kiedy nadejdą dobre wieści"
,,O świcie wzięłam psa i poszłam"