Aż po grób
Sara Shepard

Sprawa morderstwa Suutton ciągle nie jest wyjaśniona, jednak tym razem wszystko wskazuje na biologiczną matkę dziewczynek. Po wizycie w szpitalu Emma koniecznie chce przeczytać akta matki. w trakcie wizyty w archiwum niespodziewanie znajduje akta Ethana. Jest wzburzona i to doprowadza do pocałunku z Thayerem na imprezie u przyjaciółki. Dochodzi do bójki między chłopakami, jednak miłość zwycięża. w szkole pojawia się nowa uczennica Celeste. Dziewczyny wykręcają jej żart, który ma jej dać nauczkę za oskarżenie, że Sutton wytwarza złe moce. Emma spotyka w kanionie Sabino matkę i wybacza jej wszystko. Ostatnie wydarzenia w książce szokują. Dochodzi do kolejnego morderstwa. Książka jak poprzednie części wciąga. Czyta się szybko, przyjemnie i pojawia się dreszczyk emocji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piąty tom serii The Lying Game nie wniósł wielu informacji do śledztwa w sprawie morderstwa Sutton. Emma zamiast szukać mordercy swojej bliźniaczki wydaje się coraz lepiej czuć w skórze Sutton, romansując jednocześnie z Ethanem i Thayerem oraz imprezując z paczką przyjaciółek. Trochę zaskakuje nagła przyjaźń Emmy z Nishą - największym wrogiem Sutton i to z jaką łatwością Emma jej się zwierza. Jednocześnie Emma wprowadza Nishę do ekskluzywnego klubu Gry w Kłamstwa by wywinąć numer nowej uczennicy Celeste, która nie tylko jest dość specyficzna, ale też umawia się z byłym chłopakiem Sutton. W miasteczku zjawia się również Becky, biologiczna matka dziewczyn z problemami psychicznymi i to na nią w tym tomie padają podejrzenia o zabójstwo Sutton. Mam wrażenie, że Emma się miota, działa bez żadnego planu i po kolei podejrzewa każdego ze swojego otoczenia. Każdego oprócz Ethana, który w tym tomie swoją zapalczywością i skłonnością do agresji, stał się dla mnie kandydatem numer 1, jedynym bohaterem, który byłby w stanie zabić. Aż dziwne, że Emma go nie podejrzewa, mimo znalezienia jego teczki na oddziale psychiatrycznym, a jego wyjaśnienia przyjmuje bez cienia krytyki. Jedna rzecz nie zgadza mi się w tym tomie. Emma uznaje, że spotkanie Becky z Sutton nastąpiło w noc śmierci siostry, jednak ze wspomnień ducha Sutton dowiadujemy się, że to podczas spotkania Sutton dowiedziała się o siostrze. A skoro zdążyła skontaktować się z Emmą, to logiczne jest, że nie zginęła tej samej nocy. The Lying Game coraz bardziej upodabnia się do Pretty Little Liars. Nie tylko Emma (jako Sutton) zapożycza tekst Allison DiLaurentis ("Nazywam się Ali i jestem fantastyczna"), ale też każdy bohater po kolei zostaje podejrzanym o zabójstwo Sutton. Mnie z kolei zastanawia, gdzie jest ciało Sutton i jak to możliwe, że jeszcze nie zostało odkryte. Plusy: + Wstrząsające zakończenie, które sprawiło, że podniosłam ocenę do 5. Zabójstwo Nishy, która usilnie próbowała skontaktować się z Emmą przez pół dnia i ewidentnie wiedziała coś, czego wiedzieć nie powinna. To wydarzenie jeszcze bardziej obciąża Ethana, który spóźnił się na kolację u Mercerów. + Numer wycięty Celeste - bardzo dobrze zaplanowany i taki w stylu Sutton. Pojawienie się Emmy sprawiło, że dziewczyny są jakby bardziej nudne i już tak nie brylują w szkole. Minusy: - Sama Emma, jej flegmatyczność, brak zorganizowania i życie życiem zmarłej siostry. Mogłaby się wreszcie ogarnąć i wysilić mózg albo zwyczajnie porozmawiać z adopcyjnymi rodzicami Sutton. Może zawiadomienie policji nie byłoby takim złym pomysłem i doprowadziło do znalezienia ciała.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)