Ancymonek to swój ziomek
Adam Cichy

Twórczość Pana Adama Cichego do tej pory nie była mi znana, ale postanowiłam, to natychmiast zmienić czytając książkę należącą do gatunku literackiego, który jest mi bardzo bliski, a jest nim literatura dziecięca.

Nie ukrywam tego, że abym mogła uczestniczyć w przygodach głównego bohatera o tajemniczo brzmiącym imieniu Ancymonek w ciekawie zapowiadającej się książce pt. ''Ancymonek to swój ziomek! ORAZ Cymek i studnia tajemnic'' było to, że łączy nas kilka wspólnych cech charakteru, które na pozór są trudne do uchwycenia w początkowym zarysie jego nieprzewidywalnych przygód.

Największą ciekawostkę stanowi to, że książka została podzielona na 2 części, w których możemy obserwować, jak zachowuje się Ancymonek, gdyż on jak każdy z nas próbuje się zmienić na pokaz lub ot, tak dla samego siebie, aby czuł satysfakcję lub lekką niechęć za to, że jest taki, a nie inny.

Książka ta została napisana w formie wiersza. Być może jest to początek ponownego powrotu do pisania utworów wierszowanych, które kiedyś cieszyły się popularnością wśród młodszych czytelników lubiących zapoznawanie się z tego rodzaju literaturą, która była łatwa i przyjemna w odbiorze zważywszy na podjętą trafnie tematykę.

Uważam, że autor postąpił, dobrze tworząc tego bohatera, bo poznając, go odnosimy takie wrażenie, że go znamy ze wcześniejszych innych wcieleń lub możemy z największą przyjemnością zaprosić go do naszego świata, ale czy by coś do niego wniósł, to pytanie należałoby zadać czytelnikom młodszym.

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę, bo lubię, gdy coś się dzieje w świecie bohatera, a nie to, że musi on robić coś na siłę dla kogoś na zawołanie, bo to nie zawsze wpływa pozytywnie na jego korzyść.

Co prawda występuje w tej książce kilka drugoplanowych bohaterów, ale czy są pośród nich tacy, którzy potrafią zainteresować swoimi różnie toczącymi się losami głównego bohatera, który potrafi być niezwykłym sam w sobie uroczym czarodziejem.

Autor zadbał również o to, aby zamieścić słowniczek wyjaśniający znaczenie nieznanych słów pochodzących z gwary śląskiej.

Książka ta została napisana językiem zrozumiałym.

Polecam przeczytać tę książkę.

Chyba większość z nas w dzieciństwie była takim Ancymonkiem, któremu wiecznie w głowie były psoty i figle. Ja z całą pewnością do takiej grupy należałam. Wiecznie mnie wszędzie było pełno, a psotom nie było końca. Dzisiaj bardzo miło wspominam tamten czas.

Nasz bohater Cymek, to młody chłopiec, który wciąż jest żądny przygód i nie potrafi usiedzieć długo, a co najważniejsze spokojnie w jednym miejscu, dlatego wszędzie go pełno. Tam, gdzie coś się dzieje albo tam, gdzie coś się może wydarzyć, tam będzie i on, nasz urwis. Z Cymkiem bowiem nie sposób się nudzić, jego głowa jest pełna pomysłów. I choć z pozoru wygląda na wiecznego dowcipnisia, to w środku skrywa się w nim dobry chłopiec.

„Warto prawdę o nim znać,
że się umie z siebie śmiać.
Nieraz wiele wstydu zjadł,
gdy we własne sidła wpadł.
Mówił wtedy: Tak jest, chłopie,
gdy się pod kimś dołki kopie!
Często więc bywa w rozterce,
bo ma bardzo dobre serce.
Ale co można powiedzieć,
gdy trudno w miejscu usiedzieć,
bo jakaś siła nielicha
do psikusów wciąż popycha?!”

Czytając tę pozycję wróciłam wspomnieniami do swojego dzieciństwa. Przypomniałam sobie jakim urwisem byłam ja sama i jak często ze znajomymi wpadaliśmy na „wspaniałe” pomysły, które zawsze wprowadzaliśmy w czyn.

Adam Cichy napisał wesołe rymowanki dla dzieci. Momentami nie rymowały się aż tak bardzo, ale mimo tego całość była zabawna, a uśmiech nie schodził mi z buzi. Książka została podzielona na dwie części. W pierwszej poznajemy wesołe przygody Cymka, natomiast druga zabiera nas w świat, w którym Ancymonek poznaje baśniowe istoty.

Podobało mi się to, że autor w dobie dzisiejszej elektroniki, pokazuje nam, że dzieci wcale nie muszą spędzać czasu tylko przed komputerami, ale mogą go w pełni wykorzystywać na dworze. Moje dzieciństwo bowiem właśnie takie było, jeśli tylko mogłam, to cały dzień spędzałam na podwórku świetnie się przy tym bawiąc. Dzisiejsze pokolenie dzieci natomiast całe dnie spędzałoby w domu przed elektroniką. A zdecydowanie spędzanie czasu na łonie natury jest dużo zdrowsze.

„Historia to skomplikowana rzecz,
sięgająca wieków wstecz,
do dzisiaj mało poznana,
bo wciąż jest zakłamywana.
Ci, co prawdę ukrywają,
ostatecznie przegrywają,
więc ci, synku, radę dam,
do sedna ty docieraj sam.
Wy, młodzi, jeszcze nie wiecie,
prawda pokój da na świecie.”

"Ancymonek to swój ziomek! oraz Cymek i studnia tajemnic" to ciekawa pozycja dla młodych czytelników, która pokazuje, że w ich życiu niemalże na każdym kroku czeka na nich świetna przygoda. Że mogą łączyć przyjemne z pożytecznym, aktywnie spędzając swój czas, chociażby na psotach i figlach. Polecam.

Bajki o łobuziakach są bardzo wdzięczne do czytania. Zazwyczaj są to zabawne i pełne przygód historyjki. Bohaterem książki Adama Cichego jest Ancymonek (w skrócie Cymek), a imię to oznacza urwisa, psotnika [1]. Ciekawe czy chłopiec nosi je przypadkowo, czy odzwierciedla ono jego temperament? Nie będę was trzymać w niepewności. Ancymonek uwielbia figle. Każda okazja jest dobra, żeby coś zmalować. Chcecie przekonać się co chłopiec narozrabia?

W książce znajdują się dwie historie: „Ancymonek to swój ziomek!” oraz „Cymek i studnia tajemnic”. Adam Cichy stworzył bohatera różniącego się od stereotypu współczesnego dziecka. Chłopiec mówi głośno: „W zaufaniu powiem panu, że nie dla mnie świat z ekranu. Zamiast z nosem w monitorze, wolę spędzać czas na dworze”[2] Nie chcę wrzucać wszystkich do jednego worka, jednak nie zaprzeczycie, że znaczenie mediów rośnie, a coraz mniejsze dzieci potrafią korzystać z komputera, komórki czy tabletu. Nie będę oceniać, czy to pozytywne, czy negatywne zjawisko. Zaznaczam tylko, że podjęto w tej książce próbę pokazania, że bez monitora można przezywać fascynujące przygody, Może jakiś rodzić szuka bajki z takim przesłaniem.

Opowieści napisane przez Adama Cichego to rymowanki. Wyszło nieźle chociaż do Brzechwy twórcy Ancymonka jeszcze sporo brakuje. Tekst czyta się nawet przyjemnie, ale nie udało się uzyskać takiej płynności, jak w klasycznych poematach dla dzieci. Może ja nie wygram konkursu recytatorskiego – nie zaprzeczę – jednak mam porównanie. Moja córka przeżywa właśnie fascynację „Panieneczką z pudełeczka” i czytając ją jej mimowolnie łapię rytm. W przypadku Ancymonka musiałam się nagimnastykować, żeby osiągnąć zadowalający efekt.

Jeśli chodzi o treść nie mam zastrzeżeń. „Ancymonek to swój ziomek!” niesie wartość edukacyjną. W efekcie psot nasz bohater zafascynuje się historią. Natomiast „Cymek i studnia tajemnic” ma charakter fantastyczny. Ciekawość sprawi, że chłopiec pozna baśniowe istoty.

Adam Cichy napisał całkiem fajne rymowanki dla dzieciaków. Daleko im do polskich klasyków, ale przyznacie, że poprzeczka jest wysoko postawiona. Najważniejsze, że udało mu się wykreować postać pozytywnego łobuza. Takiego bohatera, którego polubią zarówno dzieci i dorośli. Jestem ciekawa ilu czytających o Cymku rodziców zobaczy w nim małych siebie.

[1] Adam Cichy, „Ancymonek to swój ziomek! Cymek i studnia tajemnic", wyd. Alternatywne, Poznań 2022, s. 36.
[2] Tamże, s. 33.

Książeczka bardzo króciutka, która przedstawia losy bardzo niesfornego chłopca Ancymonka. Calutka jest opisana wierszem i zawiera osiem osobnych historii z jego przygód. Wiersze są rymowane, czasem nie wszystkie i nie ma zachowanej równowagi. Panuje tutaj wielka swoboda, tak jak w losach tego nietypowego bohatera. Bardzo przypomina mi książkę o niegrzecznym Karolku z tą różnicą, że Ancymonek potrafi się śmiać nawet wtedy, kiedy jego żarty nie są udane, lub kiedy sam w nie wpada. Ma nawet na to zawsze złote wytłumaczenie:

,,Mówił wtedy: Tak jest, chłopie,
gdy się pod kimś dołki kopie!"

Nie jest to zła postać, choć faktycznie wielki z niego kawalarz. On zwyczajnie nie wie co ma ze sobą począć, gdy w głowie szaleją mu przeróżne pomysły. Jest jak pisarz, który nie zazna spokoju, zanim nie skończy książki. I on nie potrafi usiedzieć w miejscu, jeśli nie zrobi choć jednego kawału. I podkreślę tutaj, że choć jego żarty są zabawne, to jednak nigdy nie użył ich w sposób taki, by drugiemu zrobić z tego krzywdę.
Pewnego dnia spotka go dziwna przygoda, gdyż pozna osoby, które niby wiemy, że nie istnieją, choć nikt tego nigdy nie udowodnił. Nie bardzo będą mu chcieli uwierzyć w tą historię, gdyż wiedzą, że lubi sobie ze wszystkimi pogrywać. Jednak stanie się coś, co totalnie wprawi go w osłupienie. Jesteście ciekawi, co to takiego będzie? Czy warto wierzyć osobie, która nieco nadużywa swoich możliwości słownych? A może niech ta bajka będzie niejaką przestrogą, by czasem mówić prawdę i ograniczać się w kawałach, bo w razie czego, nie będzie nikogo, kto nam w naszą opowieść uwierzy...
Nadmienię tylko, że w książce znajdziecie dziesięć ilustracji, które będą przedstawiały właśnie te kawałowe psoty Ancymonka. Będą to podobne ilustracje co na okładce. Nie mniej jednak fajnie się ją czyta i samemu można wyciągnąć wnioski. Według mnie warta polecenia:-)