Pan Jacek nie rozmyślał jednak wiele o służbie Ligęzy ani o chlebie leżącym na śnieżnobiałym obrusie, lecz całym sobą chłonął upajający zapach, który spływał od kuchni. Cóż to był za aromat! Co za pieszczota dla wyczulonego zmysłu węchu, pieszczota tak silna, że aż łechcąca podniebienie i sięgająca do samego żołądka. (...)
Pan Jacek nie rozmyślał jednak wiele o służbie Ligęzy ani o chlebie leżącym na śnieżnobiałym obrusie, lecz całym sobą chłonął upajający zapach, który spływał od kuchni. Cóż to był za aromat! Co za pieszczota dla wyczulonego zmysłu węchu, pieszczota tak silna, że aż łechcąca podniebienie i sięgająca do samego żołądka. (...)