Przypomina sobie, że nigdy nie potrafił patrzeć dalej niż na kilka godzin do przodu, ponieważ każdy nowy dzień mógł zrobić z niego nowego człowieka. Żył więc niczym dziecko. Wówczas czuł się w teraźniejszości jak u siebie w domu i uważał za rzecz zupełnie normalną, że to nie czas mija, tylko on sam. Chociaż wtedy był to błogi stan, dzisiaj Sebastian nie czuje, że przyjemnie jest u progu czterdziestki stracić swoją przyszłość. Najwyraźniej brak czasu wytwarza w dorosłym człowieku poczucie swego rodzaju bezdomności.
Przypomina sobie, że nigdy nie potrafił patrzeć dalej niż na kilka godzin do przodu, ponieważ każdy nowy dzień mógł zrobić z niego nowego człowieka. Żył więc niczym dziecko. Wówczas czuł się w teraźniejszości jak u siebie w domu i uważał za rzecz zupełnie normalną, że to nie czas mija, tylko on sam. Chociaż wtedy był to błogi stan, dzisiaj Sebastian nie czuje, że przyjemnie jest u progu czterdziestki stracić swoją przyszłość. Najwyraźniej brak czasu wytwarza w dorosłym człowieku poczucie swego rodzaju bezdomności.