Stefan Bratkowski

Stefan Bratkowski - biografia, życie i twórczość

Stefan Bratkowski przyszedł na świat 22 listopada 1934 r. we Wrocławiu. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1954-56 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym tego wydziału. Zajmował się problematyką naukową, ekonomiczną, historyczną, kwestiami nowoczesnego zarządzania.

Stefan Bratkowski w 1954 r. był współorganizatorem Klanu Płonącego Pomidora - prywatnego klubu dyskusyjnego zbuntowanej młodzieży. W tym samym roku wstąpił w szeregi PZPR. Rok później zorganizował Uniwersytecki Klubu Dyskusyjny w Krakowie, a w 1956 r. pierwsze ogólnokrakowskie Juwenalia. Także w 1956 r. zorganizował pierwszy zjazd Rewolucyjnego Związku Młodzieży w Warszawie. Był jednym z czterech przywódców Studenckiego Komitetu Rewolucyjnego w Krakowie (wspólnie z robotnikami z Nowej Huty obalili miejscowe władze PZPR). Od listopada 1956 r. związany z redakcją "Po prostu". Po rozpędzeniu pisma do 1970 r. nawiązywał współpracę z różnymi czasopismami, które również miały krótki żywot dzięki władzom.

Od 1970 do 1973 r. Stefan Bratkowski był redaktorem czwartkowego dodatku do "Życia Warszawy" "Życie i Nowoczesność". Zajął się też studiami historycznymi, pisał na przykład o historii wojskowości w XVIII wieku i Kościuszce jako inżynierze wojskowym. W latach 1971-1974 był kierownikiem Pracowni Prognoz Rozwoju Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Informatyki. Stworzył też scenariusz serialu telewizyjnego "Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy". W latach 1974-1980 był bezrobotny.

Jesienią 1980 r. Stefan Bratkowski został prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Rok później został usunięty z PZPR. W latach 1983-88 był jedynym redaktorem samopowielajacej się, zawierającej treści niewygodne dla władzy, "Gazety Dźwiękowej". W 1978 r. zainicjował Konwersatorium "Doświadczenie i Przyszłość", kształtujące opinię publiczną jeszcze przed narodzinami Solidarności. Był potem członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, brał też udział w obradach Okrągłego Stołu. Współorganizator "Gazety Wyborczej" (pisał tam felietony do 1995 r., potem przeniósł się do 2006 do "Rzeczpospolitej") oraz współzałożyciel "Agory".

Stefan Bratkowski był również społecznym redaktorem naczelnym niezależnego portalu publicystycznego "Studio opinii". Kalina Beluch

Stefan Bratkowski - bibliografia

1969 Księga wróżb prawdziwych
1970 Gra o jutro (wspólnie z bratem)
1975 (wyd. rozszerzone 1993) Skąd przychodzimy
1977 Z czym do nieśmiertelności
1978 Oddalający się kontynent
1978 Programować może każdy
1980 Nie tak stromo pod tę górę
1981 Nowy Marsyliusz czyli społeczeństwo inteligentne
1983 Kilka sposobów na niemożliwość, czyli poradnik dla tych, którzy nie wiedzą, że nic się nie da zrobić
1989 Jak robić interesy razem
1997 Wiosna Europy
1998 Najkrótsza historia Polski
1999 Pan Nowogród Wielki
2000 Podróż do nowej przeszłości
2003 Nieco inna historia cywilizacji: dzieje banków, bankierów i obrotu pieniężnego