Recenzja książki: Życie z drugiej ręki

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Anna Grzyb, prowadząc popularny blog o książkach, wykonuje kawał dobrej roboty, czyta, opiniuje, rozmawia z pisarkami, popularyzuje powieści innych innych autorek. Czyni to szczerze i z sercem, traktując swoje zajęcie z pasją. Ale to tylko przykrywka, tak naprawdę chodzi jej o pisanie. Własne Pisanie. Dzięki swojemu blogowi zdobyła pewne doświadczenie, a także sporo znajomości. Przekonała się, co jest dobre, co się podoba czytelnikom, na co zwracają oni uwagę, wreszcie - co jej samej się podoba i jaką ona sama chciałaby przeczytać książkę. Przygotowywała się do tego zapewne długo, analizując, prosząc o porady, szukając wsparcia u zaprzyjaźnionych autorek. Ich doświadczenia stały się dla niej skarbnicą wiedzy. Tak powstała jej własna książka, zatytułowana Życie z drugiej ręki. Tytuł nie jest przypadkowy. Jej powieść tak właśnie powstała, gdzieś na marginesie życia. Pośród codziennych obowiązków autorka musiała znaleźć chwilę na pisanie czegoś własnego, już nie dla innych, ale dla siebie, by spełnić największe marzenie.

Życie z drugiej ręki to opowieść o tak zwanej "zwykłej bohaterce". Anita mieszka w małym miasteczku, ma Tego Męża (wiecznie nieobecnego pana domu), dwójkę dzieci (jedno już niemalże dorosłe, bo dziewięcioletnie, drugie dopiero co kończące etap pieluchowy), no i zakupiony na kredyt mały dom. I to właściwie wszystko. Nie ma nawet przyjaciółek. Czym zatem nasza bohaterka się wyróżnia? Ano niczym. Ma taka być: zwyczajna, bezbarwna, podobna do milionów czytelniczek literatury kobiecej. Anita ma jedną tylko pasję, a jest nią czytanie książek. Ale czy na tym można zarobić? Z czytania pieniędzy nie ma - a przydałyby się. Nie tylko po to, by podratować marny domowy budżet, ale i po to, by wyrwać się z domu do jakiejś pracy, do ludzi. Gdy zatem poznana w bibliotece koleżanka proponuje wspólne otwarcie sklepu z używaną odzieżą, Anita przyjmuje na siebie z radością nową rolę. Przedsiębiorcze kobiety zakładają sklep o znaczącej nazwie „Z drugiej ręki”.

Anna Grzyb, fachowiec - jak by nie było - od literatury kobiecej, doskonale zna schematy rządzące tym typem powieści. Wie, że sposobem na zmianę w życiu bohaterki jest podjęcie nowej pracy zarobkowej, budowa domu i znalezienie nowego partnera. Jej bohaterka jest jednak mniej radykalna. Nie liczy na "księcia na białym koniu" (to pozostawia samotnej przyjaciółce). Męża, jakiego by nie był, już posiada, dom, choć pozostawia wiele do życzenia, też stoi, dzieci są. Pozostaje zatem niezależność finansowa. Powrót do pracy po długim okresie opieki nad dziećmi nigdy nie jest łatwy, ale czego się nie robi, by... w ogóle coś zrobić. Wszystkie czytelniczki powinny brać z bohaterki przykład w tym względzie.

Powieść czyta się lekko i z przyjemnością. Brak tylko autorce pewności siebie. Jakby się bała, by kogoś swoim pisaniem nie urazić. Nie używa wulgaryzmów, choć czasem wypadłyby bardziej naturalnie niż język, jakim mówią powieściowi bohaterowie. Czyni ze swojej bohaterki anioła, pomagającego bezdomnym zwierzętom, chorym dzieciom i udzielającego się w lokalnej społeczności, po czym wielokrotnie podkreśla, że siedząc w domu z dziećmi, nie miała czasu na nic. To drugie jest bardziej wiarygodne. Zresztą, samo opowiedzenie o tym, jak Anita się udziela to za mało. Dobrze byłoby to pokazać. To pewna niekonsekwencja. Zastrzeżenia można także mieć do narracji - czasem nie jest jasne, czy mamy do czynienia z retrospekcją, czy z aktualnymi wydarzeniami. Brakuje też męża. Facet jest zupełnie pozbawiony charakteru, pracuje na drugim końcu Polski. I to wszystko, co o nim wiemy. Jest wielkim nieobecnym. A przecież bez niego nie byłoby ani małżeństwa, ani domu, ani - tym bardziej - dzieci. Mężczyzn także należy docenić, nawet w książkach dla kobiet. 

Autorce pozostaje więc życzyć pewności siebie i ostrzejszego pióra, bowiem talentu jej nie brakuje. Wypada też mieć nadzieję, że kolejna książka będzie już jak najbardziej „z pierwszej ręki.”