Nie lubiła zmian. Fragment książki „Herbaciane róże"

Drobny gest czułości potrafi uratować miłość…

Katarzynę i Krzysztofa łączą trzydzieści lat wspólnego życia w niewielkim Radlinie, dorosła córka i tajemnica, o której boją się nawet myśleć. Spontaniczny wakacyjny wyjazd Poli do Krakowa i skrywane przez lata emocje niespodziewanie doprowadzają do szeregu dramatycznych zdarzeń, wywracających pozornie idealne życie rodzinne do góry nogami. Decyzja podjęta przed trzema dekadami i cały ciąg wyborów, których później dokonali, doprowadzają małżonków do pytań o sens ich związku i nadzieje na przyszłość, także dla ich ukochanej córki. Czy Pola ze swojego domu rodzinnego wyniosła wystarczająco dużo sił i mądrości, by sprostać wyzwaniom, które postawi przed nią odkrycie długo ukrywanej prawdy? Czy mimo zwątpienia uwierzy w to, że czeka na nią prawdziwa miłość?

Beata Agopsowicz w swej kolejnej książce Herbaciane róże proponuje czytelnikom poruszającą i pełną życiowej mądrości opowieść o zwyczajnej rodzinie, w której niezwykłej historii wiele osób może odnaleźć samych siebie. Zawiedzione nadzieje, niespełnione marzenia i bolesne zranienia to rzeczywistość wielu związków, także tych z długim stażem. Czy można uratować miłość pomimo tak trudnych doświadczeń? Czy wdzięczność i przebaczenie naprawdę są kluczem do ludzkich serc?

Do przeczytania powieści zaprasza Wydawnictwo eSPe. W ubiegłym tygodniu na naszych łamach mogliście przeczytać premierowy fragment książki Herbaciane róże. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii: 

W pociągu panowała duchota. Z otwartego okna nie docierał do niej żaden powiew. Wagon był zatłoczony, ludzie siedzieli upchani jak sardynki w puszce. Kasia znalazła miejsce przy oknie, ale niestety tyłem do kierunku jazdy. Nie lubiła jeździć w ten sposób, ale nie miała innego wyjścia. Mogła zostać w korytarzu, ale stanie przez prawie półtorej godziny też nie byłoby przyjemne.

Zdawała sobie sprawę, że to jej ostatni powrót z Katowic do Radlina. W nadchodzącym czasie jej życie diametralnie się zmieni. Właściwie powinna z tego powodu odczuwać radość, ale nie potrafiła. Nie lubiła zmian. Od pięciu lat żyła w ustalonym rytmie, więc z niepokojem myślała o czekających ją wyzwaniach. Bała się stawić im czoła.

Ktoś z boku powiedziałby, że ma wszystko, „o czym marzy dziewczyna, gdy dorastać zaczyna”. I tak w istocie było. Jej dziewczęce marzenia właśnie zaczynały się realizować. Dziś została magistrem polonistyki. Obroniła dyplom na najwyższą ocenę, choć nie potrafiła się z tego cieszyć nawet w połowie tak jak koleżanki, którym poszło nieco gorzej. Zastanawiała się, że musi być z nią coś nie tak, skoro nie umie odczuwać emocji tak jak inne dziewczyny w jej wieku.

Książkę Herbaciane róże kupicie w popularnych księgarniach internetowych: