Zastępcza żona
Eileen Goudge

Bardzo dobra książka mówiąca o tym, żeby nie uszczęśliwiać nikogo na siłę nawet jeśli kierują dobre chęci. Główna bohaterka sama ryzykowała swoim pomysłem, że trafi z deszczu pod rynnę a cel jaki osiągnie nie będzie koniecznie taki o jakim marzyła. Los bywa nieprzewidywalny i nieraz życie toczy się nie tak jak się spodziewaliśmy. Miałam do Camille mieszane uczucia, współczułam jej trudnej sytuacji, ale jej plan częściej wzbudzał we mnie irytację niż zachwyt. Książka nawiązuje do takich sytuacji, kiedy się chciało dobrze,niestety efekt był odwrotny, sama mam taką sytuacje, jest ona inna od problemu bohaterki, jednak swojego wyboru żałuję ogromnie, bo zrezygnowałam z wymarzonej podróży z powodu poprawki egzaminu,który i tak mi nie poszedł i wyrzucam sobie, że mogłam jechać, bo nie wiadomo kiedy taka okazja się powtórzy. I właśnie do tego nawiązuje ta książka, żeby dokładnie przemyśleć swoją decyzję i potem nie odczuwać przykrych konsekwencji. Nie jestem usatysfakcjonowana zakończeniem. Dla mnie jest ono zbyt optymistyczne, przerysowane jak z opery mydlanej.Kłóci się to z moimi przekonaniami, bo z wieloma sytuacjami się nie zgadzałam. Opisując więcej obawiam się, że zdradziłabym zbyt wiele, dlatego warto przeczytać książkę, żeby dowiedzieć się jak zakończyła się ta historia. Mimo słabego zakończenia i zbyt rozwlekłych opisów książka mi się podobała. Pokazuje trudne wybory i relacje międzyludzkie. Bohaterowie zostali dobrze nakreśleni ze swoimi wadami i zaletami. Czy warto kusić los? Pytanie jak najbardziej trafne, na które każdy sam powinien sobie odpowiedzieć.Zachęcam do lektury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo się wynudziłam przy tej książce. jakoś akcja nie była w stanie mnie zaciekawić. Nie podoba mi się pomysł znalezienia nowej żony dla mężczyzny, którego obecna kobieta bądź co bądź jeszcze żyje. Może przekaz książki ma być ambitny i powieść jest wzruszająca, ale raczej nie dla mnie. Zwłaszcza, że ostatnio miałam szczęście do przygnębiających pozycji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Główna bohaterka jest czterdziestokilkuletnią kobietą, która aktualnie jest żoną, matką i właścicielką biura matrymonialnego. Niejedno już w życiu przeszła. Straciła matkę będąc nastolatką, musiała otoczyć opieką młodszą siostrę. Ojciec kobiety nie zajmował się domem, ponieważ był człowiekiem zajętym zawodowo i niewiele czasu pozostawało mu dla dorastających córek. Był czas, że Camille chorowała na raka. Udało się jej wówczas wygrać tą nierówną walkę z chorobą. Miała ogromne wsparcie w mężu lekarzu i dzieciach. To był ciężki czas dla rodziny. Edward nie mógł wówczas poradzić sobie z opieką nad dziećmi i prowadzeniem domu, kiedy żona leczyła się w szpitalu. Los bywa okrutny i kiedy w końcu otrząsnęli się po ciężkich przeżyciach, Camille powróciła do pracy, nastąpił nawrót choroby. Kobieta w obliczu diagnozy, że zostało jej zaledwie kilka miesięcy życia, załamuje się i poddaje. Nie chce poddać się następnym próbom leczenia, uważając, że i tak stoi na pozycji przegranej z nierównym przeciwnikiem. Nie ma już sił fizycznych i psychicznych na kolejne próby leczenia. Nie wiadomo co dzieje się w psychice osoby chorej, która ma świadomość, że umiera i jej dzieci, jeszcze małe, zostaną wychowane bez matki, a która przecież jest im tak bardzo potrzebna. Wykorzystując swoją wiedzę i to, czym zajmuje się zawodowo, podejmuje decyzję, by poszukać mężowi kobiety, która zastąpi ją, kiedy jej już nie będzie. Pragnie zapewnić mężowi szczęście, a dzieciom stabilność życiową. Konsekwencje podejmowania takich decyzji bywają różne. Trzeba pamiętać, że los pisze swoje scenariusze, bywa przewrotny i nie należy z nim igrać. Życia nie da się przechytrzyć.Mimo szlachetnych intencji w małżeństwie Camille i Edwarda zaczęło się psuć. Nie mogli znaleźć płaszczyzny porozumienia między sobą. Jemu zależało na tym, żeby ona się nie poddała, a ona na przekór chciała się poddać, a na dodatek oddać go innej kobiecie. Z czasem okazało się, że obok Edwarda zaczęło się kręcić kilka kobiet. Nie ta jedna, którą wybrała dla niego Camille. Kat, która na początku znajomości wręcz rzuciła się na niego, spowodowała, że poznał Angie. Przyjaźń tą ukrywał przed żoną, sam nie wiedząc do końca, z jakich powodów... Elise podstawiona mu przez Camille spowodowała, że uległ jej czarowi. Póki problem znalezienia mu kobiety nie został wcielony w życie, nie myślał o kimś innym w jego życiu. Teraz zaczął się zastanawiać i dochodzić do wniosku, że może jednak pomysł żony nie jest taki zły. Obecność Elise byłaby ważna dla dzieci i dla niego. Potrafiła dać wsparcie, ciepło, córka i syn zaakceptowali jej osobę. Kontrowersyjny cały ten pomysł... Pojawiają się dylematy i pytania... Która żona, kochająca swojego męża z wzajemnością, oddałaby go z własnej woli innej kobiecie, niezależnie od okoliczności. Nie wiem co zrobiłabym stając w obliczu podobnej sytuacji, ale chyba nie zdobyłabym na taki krok. Fakt, że może byłoby lepiej i dzieciom i mężowi, gdyby był ktoś obok, kto dawałby wsparcie, poczucie bezpieczeństwa, jednak czas mijał nie ubłagalnie, a realizacja planu Camille nic dobrego nie wnosiła w ich wzajemne relacje. Czy nie powinni wykorzystać tego czasu, jaki im został, żeby być jak najwięcej razem? Rozumiem jej lęk o dzieci. Sama straciła matkę, mając 14 lat, a jej ojciec nie potrafił zaopiekować się należycie nią i siostrą. Bała się, że i Edward nie zająłby się dziećmi należycie, wspominając jego funkcjonowanie z czasu jej pierwszego leczenia. Camille w pewnym momencie czuje żal, że musiała zrobić coś takiego i wprawiła swój plan w czyn. W pewnym momencie było już za późno, by wszystko odkręcić. Czuła ogromny smutek, że będzie musiała zostawić swoich bliskich samych. Zauważyła, że miłość głęboka, trwała do męża, którego wciągnęła w to wszystko, zaczęła jej się wymykać. Pojawiło się i ogromne światełko w tunelu, kolejne decyzje o życiu, które zaważyły życiem... Coś za coś... Emocje, uczucia, konsekwencje poniesionych działań, cały czas towarzyszą czytaniu. W pewnym momencie Edward bardzo stracił w moich oczach. Jego postępowania mimo argumentów nie pojęłam. Nie warto planować życia, bo ono i tak potrafi nas zaskoczyć. Polecam powieść. Nasuwa masę refleksji. Życiowa i realna historia, która mogła zdarzyć się każdemu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, którą najlepiej charakteryzuje cytat wypowiedziany przez męża Camille " Czy żona, która prawdziwie kocha męża, oddałaby go z własnej woli innej kobiecie, niezależnie od okoliczności?" Muszę przyznać,że mimo iż pomysł głównej bohaterki wydawał mi się bardzo dziwny, tak jakby igrała z ogniem to byłam bardzo ciekawa zakończenia. Uważam, że zostało ono kunsztownie napisane i było mimo wszystko zaskakujące.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po lekturze tej książki zaczęłam się zastanawiać nad przewrotnością losu. Gdy wszystko wydaje się nieodwołalne i stracone, nagle znów zza chmur nieśmiało wychodzi słońce i oświetla swym blaskiem koleje życia. Poza tym czy można sterować czyimś życiem? Czy można postępować jak egoista mimo, że ma się czyste intencje? I co się stanie, gdy wszystko jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki się odwróci? Czy da się naprawić coś, co miało być "ostatnim życzeniem" a tak naprawdę stało się jednym z wielu?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytałam książkę z dużym zniecierpliwieniem. Cały czas próbowałam zgadywać, jaki będzie finał tej historii. Camille, no cóż, ukręciła na siebie bata. Starałam się zrozumieć jej podejście. Jako umierająca kobieta martwiła się o męża i przyszłość swoich dzieci. Jednak życia nie da się zaplanować w każdym szczególe. Ja kibicowałam Edwardowi. Nie widziałam winy w człowieku, który walczył o żonę. To ona się poddała. I przede wszystkim nie wzięła pod uwagę jego zdania i uczuć. Przeczytajcie sami, czy ingerowanie w los, może przynieść pozytywne skutki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy nie uważacie, iż chęć znalezienia kolejnej żony dla własnego męża, nawet w obliczu swej śmiertelnej choroby jest, delikatnie mówiąc, pomysłem dziwacznym? Wprawdzie będąc właścicielką biura matrymonialnego zadanie jest ułatwione, ale... na Boga, uczuciami się przecież nie igra! Trzeba wziąć pod uwagę zdanie męża w tej kwestii, który kocha prawdziwie swą małżonkę, a wizja jej śmierci jest już wystarczająco trudną sytuacją. Jednak z drugiej strony... może rzeczywiście bratnia kobieca dusza, niekoniecznie kochanka, byłaby dobrym oparciem dla zrozpaczonego mężczyzny i pomocą przy opiece nad dziećmi będącymi w trudnym wieku? Na takie wątpliwości nie ma prostego i łatwego rozwiązania. Bohaterowie Eileen Goudge w powieści ,,Zastępcza żona" muszą mierzyć się z tak skomplikowanymi wyborami. Camille, której pozostało kilka miesięcy życia nie jest szalona. To osoba odpowiedzialna i mocno kochająca swoją rodzinę. Jej decyzja nie jest łatwa, bo okupiona morzem łez. Inicjuje to jednak zawirowania w życiu wielu osób, bo (jak mówi jeden z bohaterów) ,,ludzkie uczucia mają to do siebie, że potrafią się komplikować". Autorka na tyle sugestywnie oddała odczucia bohaterów, że momentami ściska serca czytelników. Książkę polecam miłośnikom sposobu pisania Danielle Steel, która zawsze przedstawia mądry przekaz, a cechą charakterystyczną powieści są mocno wzruszające sceny przemieszane z mało realnymi zdarzeniami (biorąc pod uwagę wcześniejsze zachowania lub opis cech charakterów postaci). Osobom zamierzającym sięgnąć po ,,Zastępczą żonę" zalecam zarezerwować sobie więcej czasu niż zwykle, ponieważ powieść ta jest dość obszerna (540 stron) i nie czyta się jej szybko, ponieważ wiele fragmentów jest niepotrzebnie rozciągniętych, jak na przykład niemal jednostronicowy opis postaci pojawiającej się w fabule tylko raz i nie mającej wpływu na dalsze przebieg zdarzeń. ,,Zastępcza żona" odbiega ,,jakościowo" od innych książek z serii ,,Leniwa Niedziela", której pozycje z reguły górują nad przeciętną w obszarze kobiecych powieści obyczajowych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to pierwsza lecz pewno nie ostatnia książka tej autorki którą miałam okazję przeczytać. Wydawałoby się że pewne rzeczy w życiu możemy sobie zaplanować i tak też właśnie myślała tytułowa bohaterka Camille. Gdy dowiaduje się że jest chora na raka postanawia że nie popełni błędu ojca który po śmierci matki nie ożenił się ponownie(matka zmarła gdy Camille była na początku swego nastoletniego życia i wraz z młodszą siostrą "były" pod opieką wiecznie nieobecnego ojca) i znajdzie na swoje miejsce idealną następczynię. Sprawa wydaje się łatwa gdyż Camille zawodowo zajmuje się swataniem par a i jej mąż należał do przystojnych mężczyzn za którymi się oglądała nie jedna kobieta. Los jednak lubi płatać figle. Edward nie zakochuje się w wybranej przez nią kobietę lecz w całkiem innej. Sytuacja pogarsza się gdy okazuje się że leczenie któremu została poddana Camille przyniosło pozytywny skutek i choroba się cofnęła. Książka momentami wydaje się nudnawa lecz myślę że warto doczytać do końca i poznać jak to się ta historia zakończyła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://ksiazeczkidopoduszki.blogspot.com/2014/07/zastepcza-zona-eileen-goudge-audiobook.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Seria Leniwa Niedziela to propozycja Świata książki dla kobiet, lubiących dobrą literaturę, odpoczynek z filiżanką kawy przy powieściach oferujących wzruszenia i masę emocji.  Na „Zastępczą żonę” miałam ochotę długo. Myślałam o nabyciu audiobooka, ale ostatnio mniej się roweruję czy kijaszkuję. Zaczęłam ją czytać, tematycznie, w niedzielę. Wbrew pozorom nie jest to książka lekka, na jedną, leniwą niedzielę. Okładka – na pewno – zachęca. Jest, jak wszystkich książek w tej serii, stonowana, intrygujące i po prostu ładna, chociaż wiadomo de gustibus, no ale w mój gust trafiła. Camille wiedzie życie jak z obrazka. Ma męża o aparycji Georga Clooneya, dobrego otolaryngologa, sama prowadzi agencję matrymonialną. Camille i Edward doczekali dwójki dzieci, zgodnych, udanych, zdrowych. Pieniędzy im nie brakuje, miłości też jest w bród. Może kiedyś, każde z nich wiodło życie na którym były ryski, może nawet szramy, ale dziś są wzorcową, szczęśliwą rodziną. Do dnia, gdy Camille dowiaduje się, że rak, na którego chorowała, powrócił. Szanse na wyzdrowienie są marne. Ona ma dosyć szpitali, umierania, fałszywej nadziei. Sama straciła matkę gdy była nastolatką, po śmierci żony ojciec Camille nie umiał zająć się córkami i obowiązki spadły na Camille. Tym razem sprawa dotyczy jej dzieci. Kobieta postanawia wykorzystać doświadczenie zawodowe i znaleźć kogoś kto zajmie się jej rodziną i pocieszy męża. Zaczyna szukać zastępczej żony dla ukochanego męża. Wszyscy ostrzegają ją że igra z ogniem, a ona po prostu nie chce zostawiać niczego przypadkowi, chce by ci których kocha, po jej śmierci nadal byli kochani. Blurb stawia nam takie pytanie, co my byśmy zrobiły? Czy któraś z Was zrobiłaby to co Camille? Pomysł na fabułę jest ciekawy. Wprowadzenie do powieści bohatera, który umiera zawsze dodaje dramatyzmu. Tutaj nie jest to osoba starsza, ani dziecko, ale dojrzała kobieta od dwudziestu lat mężatka. Matka i żona rodziny. Los dał jej dużo, a jednak nie mamy jakiegoś niedobrego głosu z tyłu czaszki, że już tyle dostała, wystarczy. Do pewnego momentu przejmuję się jej dramatem. Tragedią matki, która nie wie czy dożyje kolejnych urodzin swoich dzieci, tragedii kobiety, która zostawia swojego zapracowanego męża. Tragedii człowieka, który zaprzyjaźnia się ze śmiercią tańczącą dookoła niej z kosą. W pewnym momencie, oczywiście że nie zaczynamy życzyć jej śmierci, ale Camille staje się denerwująca. Każdy z Nas ma w najbliższym otoczeniu osobę, która swata nas za wszelką cenę. Camille idzie krok dalej, o jeden most za daleko, szuka mężowi partnerki. I jest tak wkurzająca w swoim działaniu, że to aż boli. Naturalnie, jeśli postaramy się wczuć w jej tok myślenia znajdziemy powody uzasadniające taką decyzję, ale jednak wydaje mi się, że sympatia czytelników jest po stronie Edwarda. W tej powieści – tak mi się przez długi czas wydawało – nie ma prawa być happy endu. Jak już wspomniałam nie jest to książka, którą się połyka w mgnieniu oka. Czytałam ją długo i miałam swoje kryzysy. Ciągle nie mogę sobie odpowiedzieć, czy potencjał tej powieści został wykorzystany. Mam problem z odpowiedzią… Nie popłakałam się, ale mocno przeżywałam losy bohaterów. Książka ma niezaprzeczalny klimat i  coś takiego, że nie żałuję tego, iż ją przeczytałam. Do tej pory po macoszemu traktowałam książki z tej serii, widzę że niesłusznie czyniłam.
Summa summarum, polecam tę książkę. Na wieczory letnie i ciepłe będzie zacną lekturą. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 Nieprzewidywalność jutra to chyba jedna z najważniejszych i najpiękniejszych wartości Naszego życia. To, że los potrafi Nas zaskoczyć, wiemy chyba wszyscy i tak naprawdę wszyscy bardzo tego oczekujemy od Naszego dalszego życia. Nawet najprecyzyjniej ułożone plany i zamiary stają się kompletnie bezużyteczne, gdy oto jedno wydarzenie wywraca Nasz świat całkowicie do góry nogami. I nawet gdy już wydaje się Nam, że oto nastał taki moment, w którym nie mamy przed sobą żadnego dobrego wyjścia, żadnego ratunku, żadnej szansy na lepsze jutro, nagle doświadczamy czegoś takiego, że znów podnosimy się na nogi, stajemy do walki z życiem i zwyciężamy..O takiej historii opowiada niezwykle wzruszająca i mądra książka amerykańskiej pisarki - Eileen Goudge, zatytułowana "Zastępcza żona".

 

 Powieść ta opowiada o ogromnej sile miłości do drugiego człowieka i do własnych dzieci, która to pokonuje lęk przed śmiercią, bólem, upokorzeniem i zazdrością, by w ten sposób zadbać o szczęście najbliższych. Owe uczucie jest tak silne i prawdziwe, iż bohaterka stawia na pierwszym miejscu los i przyszłość nie swoją własną, lecz tych, na których jej najbardziej zależy i których nigdy nie chciałaby skrzywdzić. To miłość pełna poświecenia, odwagi i wiary w sens istnienia czegoś więcej, niż tylko "tu i teraz", dla czego warto istnieć, walczyć, dać z siebie wszystko, aż do ostatniego tchnienia. O takiej miłości tak naprawdę marzymy wszyscy i życzymy sobie, byśmy mogli spotkać takiego człowieka, który Nas nią obdarzy.

 

 Fabuła książka skupia się na losie głównej bohaterki - Camille, która jest szczęśliwą żoną, matką i właścicielką dobrze prosperującego biura matrymonialnego. I oto pewnego dnia kobieta dowiaduje się o przerażającej diagnozie lekarskiej, informującej o nawrocie choroby nowotworowej, i dającej jej jedynie pół roku życia..Po opanowaniu szoku, lęku i pogodzeniu się własnym losem,. Camille postanawia zrobić wszystko, by znaleźć dla swoich dzieci i swojego męża odpowiednią kobietę, która zastąpi jej dzieciom matkę..Jednak los szykuje dla Niej i jej najbliższych pewną niespodziankę, która całkowicie zaskoczy wszystkich bohaterów tej historii..

 

 Książka ta stanowi swoista huśtawkę emocjonalną, która to serwuje czytelnikowi całą gamę uczuć i wrażeń, począwszy od wzruszenia, współczucia, na śmiechu i radości skończywszy. Tak naprawdę jest to pogodna opowieść o tym, czym może być ludzkie odchodzenie i godzenie się z własnym przeznaczeniem, jak i również odnajdywanie jakiegoś celu w tych ostatnich miesiącach swojego życia, które przecież mogą przynieść jeszcze coś dobrego dla innych ludzi, dla ukochanych. Autorka w doskonały i bardzo inteligentny sposób ukazuje historię z życia, które to znamy wszyscy z własnego podwórku, i których tak naprawdę nigdy nie chcielibyśmy sami doświadczyć. Niestety takie jest już Nasze życie, iż nigdy nie możemy wiedzieć, czy podobny los nie spotka Nas i Naszych najbliższych. Dlatego też być może warto czasami zastanowić się nad tym, co Ja bym zrobiła na miejscu głównej bohaterki..Ta książka jest doskonałą okazją właśnie ku temu jak i również pewną nauką na przyszłość, mówiącą o tym, że tak naprawdę nigdy nie powinniśmy tracić choćby najmniejszej iskierki nadziei, zaś każdy dzień z Naszego życia, powinien być przeżyty tak, abyśmy nigdy nie mogli żałować tego czasu, jaki był Nam tutaj dany..

 

 Wbrew moim obawom, lektura tej książka nie jest przygnębiająca, smutna i wyciskająca łzy do poduszki. Owszem, czasami łza popłynie po Naszych policzkach, jednak to tylko krótkie chwile. Tak naprawdę to przez większość lektury będzie towarzyszyć Nam uśmiech na twarzy i jak i również swego rodzaju podziw dla głównej bohaterki, która zdobywa się na tak wielką odwagę, poświecenie i wewnętrzną siłę, by temu sprostać. Autorce udało się opowiedzieć smutną historię w bardzo pogodny, ciepły, wzruszający i zabawny sposób, niejako łagodząc główny wymiar emocjonalny całej fabuły. Uważam to za ogromny atut tej pozycji, która przez to opowiada o niezwykle ważnych kwestiach, nie zmuszając przy tym  jednak czytelnika do pogrążania się w smutku i współczuciu..Myślę, że w ostatnim czasie wszyscy mamy dość smutnych informacji i wiadomości o tym, co dzieje się dookoła Nas na świecie. Ludzkich dramatów, łez, bólu i cierpienia dzieje się tak wiele, iż czasami warto jest mówić o tych kwestiach w sposób, niejako na przekór, który to może stanowić lepszy i trafniejszy bodziec do tego, by zmienić swoje życie, pomóc innym, docenić to, jak wiele cennego i ważnego doświadczamy każdego dnia.

 

 Czytając niniejszą powieść nie sposób w nią nie uwierzyć, co w przypadku tego typu literatury zdarza się znów nie aż tak bardzo często.  Eileen Goudge pisze swoją opowieść w tak emocjonalny, wiarygodny i prawdziwy sposób, jakby sama była bohaterką tejże historii, lub chociażby znała ją z relacji naocznego  uczestnika wydarzeń. Kot wie, być może tak właśnie było.., lub być może tym obawia się niezwykły talent pisarski tej autorki, pozwalający jej przelewać na papier wytwory swojej wyobraźni, a następnie dodawać im tak bogatego bagażu ludzkich odczuć, iż  nie sposób jest w nie nie uwierzyć. Jeśli to kwestia talentu, to należą się tej pisarce ogromne brawa i słowa uznania, bo to rzecz bardzo rzadko spotykana, a przez to niezwykle cenna.

 Najbardziej uderzające są słowa, czyny i przemyślenia samej głównej bohaterki, kobiety śmiertelnie chorej, której pozostało tak mało czasu na załatwienie wszystkich swoich spraw. Camille radzi sobie z tym brzemieniem na swój własny sposób, być może początkowo nawet zbyt idealny i prawy, ale jednak po pewnym czasie zaczynamy ją rozumieć i jej kibicować. Co więcej  dociera do Nas, że tak naprawdę to właśnie tak postąpiła by większość z Nas, a bynajmniej tak chciałaby postąpić. Mądrość i godność tych czynów są tak porażające, że wierzymy w nie całym sercem i umysłem. To taki plan na ostatni etap życia, który oferuje Nam autorka pod postacią czynów głównej bohaterki, a który to jest przez Nas w pełni akceptowalny i szanowany. To dobry plan, dobra historia, solidna  porcja prawdziwego życia..

 

 Książka ta wymyka się głównym schematom literatury obyczajowej, ukierunkowanej głównie na przedstawienie mniej lub bardziej złożonej historii miłosnej, która kończy się happy endem. W tym przypadku owa historia miłosna stanowi jedynie tło dla walki o szczęście najbliższych, w której to wcale nie wszystko układa się tak pięknie i kolorowo, jakby tego życzyła sobie główna bohaterka. I nawet pozytywne zakończenie jest jakby nie do końca szczęśliwe, a bynajmniej nie tak proste i klarowne w swym znaczeniu, jakby to mogło się wydawać. Moim zdaniem jest to zasługą niezwykłej mądrości płynącej z tej historii, która uświadamia Nam wszystkim, że tak naprawdę szczęście to coś, czego chyba nie jesteśmy w stanie nazwać i zdefiniować, podobnie jak główna bohaterka. Bo czy można nazwać szczęściem fakt, iż Nasz ukochany pozna i pokocha inną kobietę, gdy Nas już zabraknie. A przecież tak właśnie czuje,  a być może wmawia to sobie i chce w to uwierzyć, główna bohaterka książki. I co więcej, kibicujemy jej w tych staraniach i sami zaczynami wierzyć w to, że tak będzie lepiej, że to jest dobre, mądre, właściwe i zapewni szczęście zarówno Camille jak i jej rodzinie. Wielką zasługą autorki książki jest to, że mimo początkowych obaw i poczucia  zadziwienia, wraz z kolejnymi stronami opowieści, wierzymy i identyfikujemy się z główną postacią i jej poczynaniami..

 

 Język powieści jest bardzo współczesny, delikatny, ciepły, by nie rzec kojący. Styl snucia tejże historii jest niezwykle emocjonalny, opanowany, spokojny i nie spieszący się do donikąd. Być może właśnie dlatego, jest tak prawdziwy i szczery w swym przekazie. Wierzymy w ten tekst, w każde słowo,  każde zdanie, każdy wypowiedziany dialog. Identyfikujemy się z głównymi bohaterami, płaczemy i śmiejemy wówczas, gdy tychże samych przeżyć doświadczają główni bohaterowie. Wielkim atutem jest spora dawka poczucia humoru, która pozwala łagodniej odbierać całość fabuły, zapomnieć o tym, z czym zmaga się główna bohaterka..I chyba mogę pokosić się o stwierdzenie, że jest to książka dla każdego czytelnika, nie tylko kobiet. Myślę, że odnajdą w niej wiele radości, mądrości i ciepła również panowie, jak i młodsi czytelnicy, którzy będą mogli potraktować te pozycję jako swoista lekcję dorosłego życia.

 

 Wierzymy także bohaterom książki, tak żywo i barwnie zarysowanych piórem autorki. I tak jak już wspominałam  powyżej, bardzo identyfikujemy się Camille, która jest zwykłą, pogodną, zapracowaną ale i pełną ciepła kobietą, jaką to  chcielibyśmy mieć w gronie naszych najbliższych przyjaciółek. Wierzymy także jej mężowi, nieco zagubionemu w tej trudnej sytuacji, na swój sposób "fajtłapowatemu" ale dobremu człowiekowi, który kocha swoją żoną i dzieci i któremu to trudno jest pogodzić się z tym, że będzie musiał się z nią pożegnać na zawsze. Wreszcie wierzymy także licznemu grono kandydatek na zastępczą żonę i mamę, które to przewija się przez dom głównych bohaterów, szukając tym samym odrobiny szczęścia i rodzinnego ciepła także dla siebie. Bohaterowie Ci są wiarygodni i bardzo interesujący, więc chyba niczego więcej nie można oczekiwać.

 

"Zastępcza żona" to książka o przeznaczeniu, którego nie można zmienić choćbyśmy nie wiem jak bardzo się starali. To także opowieść o losie, jakże okrutnym, przewrotnym, zaskakującym i nieprzewidywalnym. Wreszcie jest to także historia o sile miłości do najbliższych, która to może pokonać niemalże wszystko, jeśli tylko się naprawdę w to wierzy.  Nie będę obiecywać, że powieść ta zmieni Wasze życie, uczyni je lepszym lub zmieni Wasz sposób postrzegania świata. Mogę obiecać jedno.., a mianowicie to, że lektura tej książki wzruszy Was do łez i uśmiechu.., a to chyba bardzo, bardzo dużo..

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytuł książki zdawał się sugerować, że będzie to coś zabawnego, może romantycznego. Niestety okazało się, że jest wręcz przeciwnie.
Camille jest śmiertelnie chora. Sama mając złe doświadczenia po śmierci matki, obawia się o dalsze losy męża i dzieci. Wykorzystując swoje doświadczenie zawodowe decyduje się mu poszukać partnerki na dalsze życie. Dobrze to brzmi? Niekoniecznie.
Camille swoim działaniem burzy spokój najbliższych. Nie liczy się w ogóle ze zdaniem męża ani z jego uczuciami, robiąc to, co uważa za słuszne. I swoim działaniem doprowadza do ruiny swego małżeństwa.
Nic nie usprawiedliwia zdrady ale w przypadku Edwarda akurat jest inaczej. To żona wpycha wręcz dosłownie w ramiona innej. To nie mogło się dobrze skończyć.
Książka jest interesująca. Byłam ciekawa czy uda się bohaterom poukładać swoje życie. No i daje do myślenia, bo nie wiem jakbym się zachowała w takiej sytuacji. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zastanów się dwa razy zanim czegoś zapragniesz!

Tak bym podsumowała tą książkę. Z jednej strony przypomina że nigdy nie można tracić nadziei, a z drugiej że nie wszystko można zaplanować, bo czasami plany mogą obrócić się przeciwko nam...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)