Sekret O'Brienów
Lisa Genova

To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, więc byłam nieco zaskoczona, że tak dobrze oddała klimat i osobowości męskie. Byłam niemal pewna, że autorem tej pozycji jest mężczyzna. Było to spowodowane tym, że napisana jest nieco wulgarnie i twardo. Bywa tutaj cierpko, choć momentami powinno być delikatnie, jednak teraz wiem już czym było to spowodowane. Nawet postacie kobiece były najmniej kobiecymi, choć robiły rzeczy wręcz ułożone dla kobiet. Występują tu osoby wierzące, więc ten wątek również był podkreślony. Kto nie jest bogobojny, może mieć pewien zgrzyt podczas czytania, choć będzie też ktoś wyróżniony z innymi zasadami. Czytając tą książkę przygotujcie się na duże zaskoczenie, gdyż fabuła nie będzie przebiegała tak jak się tego spodziewacie. Jedynie wstęp zasugeruje wam o czym może być owa pozycja, jednak kogo będzie się tyczyła choroba Huntingtona dowiemy się znacznie później. Początek książki może być dla nas zwykłą obyczajówką, gdyż główna postać pracuje i często opowiada nam z czym się jego praca wiąże. Do tego dochodzą wątki domowników, ich zachowań i napominania o kimś, kogo już z nimi nie ma. Jedna z osób nieco wzbudzi w nas trochę strachu, co spowoduje, że nasze skupienie będzie szukało sytuacji lub osoby, która ma być najważniejsza. Następnie co jakiś czas w rutynowe życie zaczną wkradać się drobne incydenty, które właściciela tych symptomów zaczną niepokoić. Od sytuacji ze zbiciem porcelany nasza uwaga ponownie zostanie odwrócona i zaczniemy zauważać fakty, które spowodują, że będzie się nam robiło przykro. Zaczniemy obserwować jak zgrana wcześniej rodzina pada ofiarą podstępnej choroby. Od drobnych incydentów, do tych znacznie większych nasze napięcie będzie narastało coraz bardziej. Poznamy niemal od podszewki wszelkie symptomy i wiele odwagi kosztuje czytelnika doczytanie tej książki do końca. Uszykujcie się na wzruszenia i niemoc, która ogarnie nie tylko bohaterów. Zobaczycie jak gaśnie bezcenna rzecz. Pozwólcie, że końca książki wam nie opiszę. Bardzo wzruszająca, naprawdę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Sekret O’Brienów” to kolejna interesująca historia o rodzinie, w której, pewnego dnia, zaczyna rządzić nieuleczalna choroba. Tym razem możemy poznać bliżej chorobę Huntingtona, przyjrzeć się dysfunkcjom, objawom i leczeniu tejże choroby. Joe O’Brian – mężczyzna w sile wieku, policjant, zauważa u siebie pewne symptomy, które składa na karb nieuwagi i roztargnienia. Bo co w tym dziwnego, że od czasu do czasu upuścimy coś, zepsujemy, potkniemy się na chodniku czy nadmiernie zirytujemy. U Joego jednak takie rzeczy zdarzają się coraz częściej i zdecydowanie wykraczają poza ramy przypadkowych zachowań. Diagnoza lekarska jest bezlitosna i brzmi: pląsawica Huntingtona. Jak dowiadujemy się we wstępie do książki jest to choroba dziedziczna o podłożu genetycznym i polega na „stopniowej utracie kontroli ruchowej i wzmożeniem częstotliwości ruchów niekontrolowanych. Diagnozuje się ją pomiędzy 35, a 45 rokiem życia i prowadzi ona do śmierci w ciągu dziesięciu do dwudziestu lat”. Za tę chorobę odpowiedzialna jest pewna mutacja genu w łańcuchu DNA, którą chory przekazuje następnemu pokoleniu na drodze dziedziczenia. Każde dziecko osoby będącej nosicielem zmutowanego genu ma 50 procent szans na to, że jest wolne od pląsawicy i 50 procent, że jest obciążone. 

Joe O’Brian ma czworo dorosłych dzieci, dla których Huntington staje się nieproszonym gościem. Wszyscy oni będą musieli zmierzyć się z losem i niepewną przyszłością. Będą musieli zaakceptować prawdę, bez względu na to, jaka ona będzie. W całej tej niezwykle trudnej sytuacji bardzo ważną rolę pełni Rosie – żona Joego, która mobilizuje go do odbycia wizyty u specjalisty, znosi jego zmienne nastroje, toleruje niekontrolowane zachowania, które niejednokrotnie prowadzą do zniszczeń i strat. Rosie – osoba wierząca, katoliczka, potrafi wiele zrozumieć i jeszcze więcej wybaczyć. Jednak jej miłość do męża i cierpliwość czasem nie wystarcza objawiając się momentami zwątpienia i załamania.

Powieść Lisy Genovy to niezwykłe studium rodziny dotkniętej chorobą. To nie tylko Joe jest ofiarą Huntingtona, mimo, że jedynie on wykazuje objawy choroby. Jego dzieci zostały dotknięte chorobą, mimo, że mają 50 procent szans na to, że nie odziedziczyły mutacji genu. Rosie, mimo, że nigdy sama nie doświadczy pląsawicy, także musi nauczyć się z nią żyć. Nawet ich jeszcze nienarodzony wnuk od dziecka będzie dorastał w towarzystwie tego nieproszonego gościa i w przyszłości być może dołączy do 37 tysięcy chorych na Huntingtona.

„Sekret O’Brienów” to bardzo wartościowa powieść, która przybliża laikom kolejny trudny przypadek medyczny – schorzenie, które określa się jako „najokrutniejszą chorobę znaną człowiekowi”, na którą, jak dotąd, nie wynaleziono skutecznego lekarstwa. Powieść jest emocjonalna, szczera i bardzo prawdziwa. I chociaż poprzednie powieści autorki wzbudziły we mnie jeszcze więcej emocji, to „sekret O’Brienów” koniecznie trzeba przeczytać.
 
Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaczyna się niewinnie: masz problemy z koncentracją, lekkie problemy ruchowe, zapominasz, w lustrze łapiesz swoje niezrównoważone spojrzenie (matka Joego miała takie), w końcu twoje dziwne i niespokojne zachowanie (pląsawica) niepokoi rodzinę. Dla świętego spokoju robisz badania lekarskie. ,,Nic mi nie jest. Przyrzekam." Lecz coś ci jest. Coś mu jest. Joe ma dziedziczną, neurologiczną, nieuleczalną i w końcu śmiertelną chorobę Huntingtona. Ironią losu jest, że nawet nie wiedział o jej istnieniu, a teraz to jego rzeczywistość. Usłyszenie tego wyroku to szok, zimny lęk w żyłach, zmiana spojrzenia na swoje życie, egzystencję w szpitalu jego matki. Ile mu czasu zostało? Czy jego dzieci też odziedziczyły tą chorobę, której rozwojowi nie można zapobiec? Teraz tylko rodzina O'Brienów może przygotować się do bitwy. Joe, zdradza prawdę tylko bliskim, w pracy (jest policjantem) pozostanie ich sekretem. ,,Pewność skutecznie patroszy nadzieję z wnętrzności." Lisa Genova mimo trudnej tematyki, nie etapuje cierpieniem bohaterów, owszem, wzrusza i wstrząsa, ale przede wszystkim oddaje hołd miłości i sile rodziny. Stawia na ukazanie zwykłej codzienności, postępowi choroby- jak z nią żyje Joe, zdania sobie sprawy z własnej śmiertelności i realności śmierci. Jest tutaj i złudna nadzieja, rozpacz, bezsilność (,,był policjantem, który nie był już policjantem"), miłość i cierpliwość, poświęcenie, wdzięczność, zrozumienie i odwaga. ,,Coś nadciągało w ich stronę. Coś złego." Bohaterowie tej powieści są wielowymiarowi: najwięcej uwagi poświęcono Joemu oraz jego młodszej córce Kate, która prowadzi zajęcia jogi. Po diagnozie ojca dziewczyna staje przed dylematem: czy chce wiedzieć, czy ma gen odpowiedzialny za chorobę. Szuka u siebie symptomów, za gardło ściska ją sekretny strach, zastanawia się, czy ich przyszłość, to pięć niekontrolowanie podrygujących słoni wciśniętych do maleńkiej kuchni, o których nikt nie piśnie ani słówkiem? Kate obsesyjnie myśli o HD. Wygrany. Przegrany. A jeśli ma go teraz? A jeśli dostanie go później? A jeśli wszyscy będą go mieli? Nawet wynik negatywny, nie oznacza ulgi- jak żyć, gdy tobie ,,się udało", a bliska osoba dostała ten wyrok? Jak to wpłynie na ich relacje? Co więc wybierze Kate: prawdę (decydując się na test) czy wyzwanie (życie w nieświadomości)? Co byś wybrał Ty, czytelniku? ,,Niewiedza jest błogosławieństwem. Wiedza jest siłą." ,,Sekret O'Brienów" to wyjątkowa i mądra powieść. Ukazuje, że pod pokładami zazdrości, rywalizacji, oddalenia, kryje się miłość- nawet jeśli straci się wiele, nic nie odbierze tego uczucia. Życie nie zatrzymuje się, nawet jeśli wynik testu będzie negatywny, bo w życiu chodzi o milion innych spraw, które nie mają nic wspólnego z chorobą. Ważne jest to, co teraz, trzeba nauczyć się z tym żyć. Ta powieść ma wyjątkową siłę zapadania w pamięć- gorąco polecam jej lekturę. ,,Nie daj się i walcz".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Joe to przykładny policjant, mąż, ojciec czwórki dzieci. Pewnego dnia upada i to wywołuje całą lawinę nieszczęść w jego życiu i całej rodziny. Diagnoza jest przerażająca- pląsawica Huntingtona. temat wydawałoby sie dający duże pole do popisu, w moim odczuciu został zmarnowany. Czytając książkę odnosiłam wrażenie, że akcja kreci się w kółko, a autorka nie ma nam nic ciekawego do zaoferowania. Urywana akcja, momentami bez jakiegoś porządnego ciągu logicznego byla lekko męcząca, a samo zakończenie niezadowalające-nie zostawia się wyglodnialeg jakiejs sensacji i napiecia czytelnika, który jest ciekawy jednej jedynej rzeczy w calej tej książce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Joe O'Brien to czterdziestotrzyletni szanowany policjant, kochający mąż i ojciec czwórki dorosłych dzieci. Mężczyzna wiedzie szczęśliwe życie, ale nagle zaczyna dziać się z nim coś dziwnego; stale się potyka, wykonuje dziwne ruchy, jest zdekoncentrowany. Wina spada na stres, ale pewnego dnia słyszy wyrok - pląsawica Huntingtona. Najgorsze jest jednak to, że istnieje aż pięćdziesiąt procent szans, że każde z jego dzieci mogło ją po nim odziedziczyć. Pląsawica Huntingtona to choroba, na którą nie ma lekarstwa. Objawia się niekontrolowanymi ruchami, tikami, drżeniem kończyn oraz agresją. Z czasem chory zaczyna bełkotać, ma problemy z codziennymi czynnościami i staje się całkowicie zależny od innych osób. Ta książka bardzo do mnie trafiła, bo ostatnio sama często zastanawiam się, czy lepsze jest świadome życie z chorobą, a może niewiedza. Z jednej strony warto wiedzieć, z jakim przeciwnikiem przyjdzie nam się zmierzyć, ale jeżeli choroba i tak jest nieuleczalna? Szczerze powiedziawszy nie wiem, co ja zrobiłabym na miejscu dzieci Joe'go, czy miałabym w ogóle odwagę, żeby poznać wynik badania. O pląsawicy Huntingtona miałam już okazję słyszeć. Mniej więcej też wiedziałam, na czym owa choroba polega. Jednak nie wyobrażałam sobie, że jest ona aż tak poważna i niebezpieczna dla samego chorego. Autorka jest lekarką, więc możemy mieć pewność, że informacje na temat choroby są prawdziwe. Jednak nie ma tutaj skomplikowanych zagadnień medycznych, więc wszystko jest łatwe do zrozumienia. Bohaterowie są świetnie wykreowani, autorka zagłębia się w ich psychikę, ukazując ich ból, cierpienie, strach oraz niepewność w związku z chorobą. Ale ta książka to nie tylko opis choroby. To także obraz rodziny, która została wystawiona na poważną próbę. Choroba Joe'go spada na nich jak grom z jasnego nieba i nie da się ukryć, że ich sielankowe życie już nigdy takie nie będzie. Pojawia się bezsilność, są łzy, ale wszyscy starają się walczyć i wzajemnie wspierać pomimo przeciwności losu. Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, nie ukrywam, że w pewnym momencie nawet się popłakałam. Może i miejscami jest trochę monotonna, ale mnie pochłonęła całkowicie. Za to otwarte zakończenie trochę mnie zawiodło, bo nie ukrywam, że byłam bardzo ciekawa, jak to wszystko dalej się potoczy. A tak została mi jedynie niepewność, a resztę mogę spróbować sobie dopowiedzieć. kingaczyta.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiadomość o nieuleczalnej chorobie to zawsze wielki cios nie tylko dla chorego, ale i jego najbliższych. Ilu ludzi, tyle typów zachowania w takiej sytuacji, od akceptacji i walki po całkowitą uległość. Zdarza się, że w obliczu tragedii znajomi odsuwają się, dystansują, ale zwykle rodzina jest tym solidnym fundamentem, które daje wsparcie. O sile, jaka tkwi w bliskości i miłości, opowiada najnowsza powieść autorki m.in. popularnego „Motyla”, Lisy Genovy. Joe, ojciec czworga dzieci, niemal przez całe życie zmaga się z widmem swojej matki. Alkoholizm, jej dzikie zachowania, nieobliczalność to stale niezagojona rana i dominujące wspomnienia. Nawet jako czterdziestokilkuletni policjant wciąż przeżywa i analizuje nagłą, z punktu widzenia dziecka, zmianę z kochającej, uśmiechniętej i spontanicznej mamy we wrak człowieka, którego boi się własny syn. Coraz częściej zdarza mu się dostrzec w swoim odbiciu oblicze matki. Z wiekiem Joe coraz częściej niedomaga, wizyta u lekarza przynosi okrutną diagnozę – choroba Huntingtona. Czym jest Huntington, dowiadujemy się razem z bohaterami. Wspólnie z nimi przygotowujemy się na powolną utratę władzy fizycznej, potem emocjonalno-psychicznej Joego. Niekontrolowane odruchy, niezdarność, zanikanie mowy i bezwład to tylko niektóre z następstw choroby. Jednak na tym nieszczęścia się nie kończą – HD jest dziedziczna. Z jednej strony Joe zyskuje świadomość całego swojego życia obciążonego chorobą, z drugiej wyrzuca sobie, że może ją przekazać swoim dzieciom – każde z nich bowiem ma 50% szansy na felerny gen. Genova skupia się nie tylko na samej chorobie i życiu wokół cierpiącego, ale też na kwestii badań, które mają potwierdzić lub wykluczyć możliwość zachorowania. Dwoje z rodzeństwa O’Brienów, świeżo upieczony tata JJ i tancerka Meghan, niemal natychmiast decydują się poznać swoją przyszłość. Lekkoduch Patrick nie ma zamiaru robić badań, a instruktorka jogi Katie ciągle się waha i to właśnie z nią czytelnik będzie przeżywał strach przed diagnozą, lęk zarówno przed wiedzą, jak i niewiadomą. Pisarka położyła wielki nacisk na aspekt psychologiczny, ukazując, że wszelkie nasze decyzje mogą mieć większe konsekwencje, niż nam się początkowo wydaje. Autorka (neurobiolog) na przykładzie matki Joego pokazuje, jak bardzo potrzebna jest społeczna świadomość. Niewiedza prowadzi do oceny na podstawie pozorów, brak znajomości choroby rzutuje na relacje międzyludzkie, ale także może mieć wpływ na całe życie. Joe ma wielkie szczęście – jego żona jest prawdziwą podporą, oboje wychowali dzieci w rodzinnej atmosferze wzajemnego wsparcia i miłości. U Genovy czytelnik przeżywa wielkie emocje, kibicuje bohaterom, niemal współodczuwa z chorym czy jego rodziną, ale nie jest przygniatany wielkim ciężarem. Pisarka wprowadza epizody odwracające choć na chwilę uwagę od tematu głównego, nie unika też humoru. Pozbywa się natomiast irytującego współczucia na płaszczyźnie narrator – postacie. Współczucie i szereg innych uczuć rodzą się w czytelniku, nie są narzucane przez styl pisania. „Sekret O’Brienów” to książka bardzo ważna, mądra i wzruszająca, wiele ucząca o innych i o nas samych, dająca siłę i nadzieję, a nawet radość. Genova zwraca uwagę na to, co często nam w zbyt szybkim życiu umyka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie ma nic gorszego niż życie w ciągłym strachu. 

Każdy oddech jest ryzykiem a cena marzeń jest wysoka. 

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest żyć wiedząc, że śmierć nadejdzie za góra dwie dekady?

Joe O'Brien też nigdy nie brał pod uwagę takiej ewentualności.  

Mężczyzna ma wszystko o czym kiedykolwiek marzył. Prace w której się spełnia, kochającą żonę ,a przede wszystkim czworo dorosłych dzieci z których jest bardzo dumny. 

Niestety pewnego dnia policjant odkrywa, że jego koordynacja ruchowa jest zaburzona , a on sam zaczyna zauważać, że ma problemy z koncentracją, co sprawia,że ma kłopoty z tworzeniem służbowych raportów. 

W końcu za namową ukochanej Rosie funkcjonariusz O'Brien skorzystał z konsultacji neurologicznej.  

To, co usłyszał od doktor Hagler zmieniło wszystko nie tylko w życiu samego pacjenta, lecz także, a może przede wszystkim jego rodziny.  

Czy O'Brienowie podołają stojącemu przed nimi wyzwaniu? 

 

Twórczość autorki niezwykle poruszyła moje serce książką Motyl , jednak to przy Sekrecie wylałam bardzo dużo łez. Emocje przelane na kolejnych kartkach po prostu mną zawładnęły i czasem musiałam po prostu przestać czytać by się uspokoić i poukładać sobie w głowie poszczególne słowa, by oddać wszystkie kłębiące się we mnie uczucia.  

Ta lektura mną wstrząsnęła, bo i choroba z którą zmagał się bohater jest jedną z najstraszniejszych na świecie. 

Mimo wszystko Sekret O'Brienów niesie nadzieję, ciepło i opowiada przede wszystkim o wielkiej sile rodziny i miłości przenoszącej góry.  

To było przepiękne, zapadające w pamięć doświadczenie. ?

Polecam każdemu. 

 

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)