Zagubiona przeszłość
Jodi Picoult

Czy człowiek możne zapomnieć o tym, co się zdarzyło, i czy może pamiętać coś, czego nigdy nie przeżył ;

Kilkanaście lat temu, bardzo lubiłam chwile spędzone z Jodi Picoult, jej twórczość zawsze uważałam za bardzo dobry warsztat, rzemiosło do którego się odnoszę, to filozoficzne uwzględnienie podejscia jej do tematu, osobliwe wciąganie czytelnika w narracje, uprowadzenie go w wysublimowany sposób w żargon sytuacyjny, tak że przenikliwość tekstu staje się realna i daje takie poczucie bytu. Czytając wcześniej ; Bez mojej zgody ; miałam pełne obaw, współczucia i litości wobec małej bohaterki która musiała zmierzyć się z wielkim problemem, dziś czytając ; Zagubioną przeszłość ; wydawnictwa prószyński i spółka,  wkraczam w tajniki zdrad, kłamstw, obaw, nałogów, strachu,a przede wszystkim ogromnej  miłości, poczucia bezpieczeństwa i więzi.

 Powieść jest o Deli Hopkins która wiedzie spokojne życie, ma małą czteroletnią córkę, narzeczonego, pracę, przyjaciela z lat dzieciństwa, ojca z którym razem mieszka. Któregoś dnia zjawia się policja i aresztuje ojca za porwanie czteroletniej dziewczynki, dwadzieścia osiem lat temu. Wiadomość ta rujnuje dotychczasowe spokojne życie Deli, tajemnice skrywane głęboko wychodzą na światło dzienne. Ojciec kobiety trafia do Arizony gdzie stamtąd uprowadził dziecko, i gdzie zostanie przeprowadzony proces. Co skłoniło go do porwania? Kim jest dziewczynka której podmieniono tożsamość? Czy można wybaczyć w imię miłości, strachu przed nałogiem, niepewnością która spowodowała takie posunięcia? Jodi Picoult fantastycznie sięga po kolejny temat dotyczący empatii, wrażliwości na krzywdę osoby najbliższej, gdyby tak zastanowić się: ile jesteśmy w stanie poświęcić dla drugiego człowieka? dla najbliższej nam osoby, sądzę że jak ojciec Deli, kłamałabym jak z nut by chronić swoje dzieci przed molestowaniem, postąpiłabym podobnie wiedząc że moim najbliższym dzieje się krzywda, czy takie porwanie mogłoby być uzasadnione? usprawiedliwione? a co na to sąd w Arizonie? Każda z tych postaci która występuje w powieści jest na swój sposób nieobiektywna, każda w temacie widzi błędy inne niż kolejna osoba, każdy z nich jest jakoby winny i niewinny. Zagadka która ma pokazać światu prawo do obrony, drogę ku prawdzie. Tak bardzo ojciec kochał córkę że w obawie przed jej utratą , okrył się szczelnie strachem który go zdominował. Kim okaże się narzeczony, a przyjaciel? Czy wspomnienia wyparte, urzeczywistnią się tak bardzo że nikt nie będzie miał wątpliwości że to nie sen?

Bardzo poruszająca lektura, ukazująca wszelkie słabości człowieka, walkę o godność, lepszą przyszłość dla dzieci, bez oglądania się za siebie i poniesienia strat w konsekwencjach. Polecam serdecznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I tym razem Jodi Picoult porusza tematy należące do skrajnie trudnych. Delia Hopkins to szczęśliwa mama i córka. Półsierota, wychowywana przez fantastycznego ojca, zajmuje się zawodowo szukaniem zagubionych ludzi. Ma narzeczonego, przyjaciela z dzieciństwa, który jest kiepskim adwokatem i trzeźwiejącym alkoholikiem. Oparcie znajduje w drugim przyjacielu z młodości, dziennikarzu lokalnej gazety, zakochanym w niej bez pamięci. I wszystko było jak w normalnym życiu, z jego blaskami i cieniami, do momentu w którym w drzwiach domu Delii pojawili się policjanci i aresztowali jej ojca pod zarzutem porwania jej 28 lat wcześniej. Kim jest Delia? Dlaczego została porwana przez własnego ojca? To pytania, na które będzie szukać odpowiedzi w dalekiej, pustynnej Arizonie. A my razem z nią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jodi Picolut napisała poruszającą historię o trudnych sprawach. Książka porusza ważny temat porwania dziecka i zmusza do przemyśleń o istocie dobra i zła. Zakończenie jak zawsze zaskakuje. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Fenomen tkania słów i historii, które wciskają w fotel, a w głowie zostają i lokują się na całe życie. Nieprzewidywalna. Zaskakująca. Poruszająca. Jodi Picoult. Kolejna historia, która wbija w serce miliardy uczuć. Delia Hopkins po 28 latach zostaje "odarta z tożsamości". Porwanie. Wykorzystywanie seksualne. Policja na progu jej drzwi. Matka, która zginęła w wypadku. Alkoholizm. Wszystko co do tej pory było spójnym, poukładanym życiem staje się kłamstwem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam książki Jodi Picoult, ponieważ oprócz tego że są super odskocznią to jeszcze skłaniają do refleksji nad różnymi życiowymi sytuacjami. "Zagubiona przeszłość" opowiada historię Deli, która będąc małą dziewczynką została porwana przez swojego ojca od matki z problemem alkoholowym. Główna bohaterka dowiaduje się o tym gdy jest już dorosła i sama jest matką, która nie widzi świata poza swoją córką, a w dodatku ojciec jej dziecka również ma problem z alkoholem. To co spotkało Delie skłania ją do wielu przemyśleń, poszukiwania własnego ja. W dodatku musi walczyć o wolność swojego ojca, który zostaję postawiony przed sądem. Na szczęście ma wsparcie swojego narzeczonego, który jest także adwokatem jej ojca oraz najlepszego przyjaciela. Chcąc zdobyć informacje na temat swojego dzieciństwa spotyka się z matką, lecz spotkanie po latach jest rozczarowujące. Jedyny niesmak pozostawia u mnie zakończenie wątku miłosnego liczyłam na to, że jednak Delia zostanie wierna swojemu narzeczonemu a nie zostawi go dla ich wspólnego przyjaciela od czasów dzieciństwa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Czasami nie chcemy o nic pytać, ale nie ze strachu, że ktoś nas okłamie w żywe oczy. Boimy się usłyszeć szczerą prawdę." Delia Hopkins jest szczęśliwą matką kilkuletniej Sophie. Po śmierci rodzicielki była wychowywana przez Andrew Hopkinsa, kochającego ją nad życie ojca, który chcąc wynagrodzić dziewczynce tę stratę, uczynił wszystko, by zapewnić córce szczęśliwe dzieciństwo. Kobieta chce więc by mała Sophie miała taką matkę, za jaką ona tęskniła będąc dzieckiem. U boku przystojnego narzeczonego, Erica, wiedzie więc zwyczajne życie w spokojnym miasteczku Wexton, w stanie New Hampshire. Od lat, razem z wierną suką Gretą, zajmuje się odnajdywaniem zaginionych ludzi. Pewnego dnia ten sielski obrazek burzy nagłe pojawienie się na progu jej domu policjanta. Oskarża on ojca kobiety o porwanie małoletniej Bethany Matthews. Delia jest przekonana o pomyłce gdyż usłyszane nazwisko nic jej nie mówi. Okazuje się jednak, że dwadzieścia osiem lat temu zamiast z końcem weekendu odwieźć córkę do swojej byłej żony, Charles Matthews uciekł z nią na drugi koniec Stanów. Pod zmienionym nazwiskiem, z daleka od Arizony i żony Elise, rozpoczął z Delią nowe życie oparte na kłamstwie. Jodi Picoult po raz kolejny podjęła się trudnego tematu jakim jest rozpadający się związek dwojga ludzi i ich odpowiedzialność za dziecko, które ma równe prawo do obojga rodziców. W dzisiejszym świecie bardzo łatwo zaobserwować, że staje się to kluczową kwestią. Autorka, z każdą kolejną stroną, w sposób obiektywny ukazywała więc poplątane losy swoich bohaterów. Kochającego ojca, który bez zastanowienia nad konsekwencjami swoich czynów, lub wbrew nim, decyduje się na ostateczny krok. Matkę, która po tych wszystkich samotnych latach, w obcej kobiecie musi odnaleźć ukochaną córkę. I wreszcie małoletnią, dziś już dorosłą Delię, która nie waha się patrzeć na zaistniałą sytuację z perspektywy własnego dziecka. Z pewnością jest to pozycja, w której odnaleźć można charakterystyczną dla Jodi narrację i właściwą jej książkom tematykę. Osobiście czegoś mi tu jednak zabrakło. Może tego, że emocje na skalę "dramatu" zaledwie letnie. Zbyt wiele wątków, którym autorka nie poświęciła odpowiedniej uwagi sprawiło, że miejscami bohaterowie wydają się "nijacy", a sama akcja, choć następująca po sobie w sposób przemyślany, zupełnie nie porywa. Problem alkoholizmu też taki jakiś "byle by był". I, wreszcie, zakończenie, które absolutnie do mnie nie przemawia. Myślę, że wielbiciele powieści obyczajowych z pewnością znajdą w prozie pani Picoult coś dla siebie, a miłośnicy jej książek i po prostu po nią sięgną.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna powieść Jodi Picoult, którą udało mi się przeczytać. I tak jak wszystkie inne jest niesamowita. Chociaż muszę przyznać, że nie jest ona moją ulubioną książka tej autorki. "Krucha jak lód" czy "Bez mojej zgody" podobały mi się bardziej, ale "Zagubiona przeszłość" i tak dotrzymuje im tempa. Główną bohaterką książki jest Delia, która przeżywa szok, gdy nagle do jej spokojnego domu wtarga policja i aresztuje jej ojca. Okazuję się on być oskarżonym o porwanie dziecka... A co dziwniejsze owym dzieckiem jest właśnie Delia. Narzeczony głównej bohaterki po namowach zgadza się bronić w sądzie jej ojca. Jednak ta historia nie jest taka prosta jak mogłoby się z początku wydawać. Czym może kierować się ojciec zabierający córkę od matki i okłamujący ją, że mama zginęła w wypadku samochodowym. Jodi Picoult jak zwykle zachwyca dynamiczną akcją i fantastyczną fabułą. Książkę czyta się szybko, jest napisana prostym, łatwym w czytaniu językiem. Ale równocześnie niesamowicie wciąga. Podział narracyjny w poszczególnych rozdziałach dla stałych czytelników Jodi Picoult z pewnością nie będzie żadnym zaskoczeniem. Ja dodatkowo uważam, że jest to świetny zabieg, ponieważ możemy poznać punkt widzenia praktycznie każdego bohatera, który odgrywa w powieści jakąś rolę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to pierwsza książka Jodi Picoult z jak miałam przyjemność przeczytać. Książka wzruszająca i wciągająca fabuła. Opowieść przedstawiona jest nie tylko z punktu widzenia Deli, ale i Erica jej narzeczonego, Fitza- najlepszego przyjaciela, Andrew-jej ojca i innych, aby móc bardziej zrozumieć i wczuć się w sytuację. Warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jodi Picoult jest jedną z moich ulubionych autorek. W jej książkach zawsze poruszane są trudne tematy. Jej książki są wiarygodne, bo autorka korzysta z pomocy wielu osób tj.: lekarzy, policjantów, psychologów, prawników. Delia Hopkins ma 28 lat, mieszka z ojcem. Matki nie ma, bo podobno zginęła w wypadku samochodowym. Kobieta razem ze swoim psem zajmuje się szukaniem zaginionych osób. Życie płynie Delii bardzo szczęśliwie; ma córeczkę i narzeczonego. Nic nie wskazuje na to, że wkrótce się to zmieni. Jednak pewnego dnia do ich drzwi pukają policjanci, a Delia dowiaduje się, że całe życie żyła w kłamstwie. Okazało się, że jej matka żyje, a ona, gdy miała 4 lata została porwana przez własnego ojca. Dowiedziała się też, że jej imię i nazwisko jest fałszywe, bo przed porwaniem nazywała się Bethany. Jej życie zmienia się o 180 stopni. Teraz już nic nie będzie takie same. Czy potrafilibyście przebaczyć ojcu, że całe życie Was okłamywał? Jakbyście się czuli gdyby okazało się, że wasza matka żyje, a wy myśleliście, że umarła? Matka Delii żyła w smutku, bo zaginęła jej ukochana córeczka. Wyobraźcie sobie jak musi czuć się kobieta, której dziecko znika z dnia na dzień, a Wy nic nie możecie zrobić tylko czekać aż się odnajdzie, jeśli w ogóle to nastąpi. Temat poruszany w książce jest trudny i każdy z Nas może mieć inne zdanie. Jeden poprze to co zrobił ojciec Delii, ktoś inny to skrytykuje. Owszem, miał on powody, by dopuścić się takiego czynu, ale czy powinien to robić? Szczerze powiedziawszy sama nie wiem, co mam myśleć. Z jednej strony go rozumiem, ale z drugiej żal mi matki. Myślę, że warto przeczytać i wyrobić sobie swoje zdanie, zastanowić się nad tym, poznać powody, które kierowały ojcem Delii i ocenić, czy to, co zrobił było dla dobra córki, czy powinien tak postąpić. Nie jest to najlepsza książka pani Picoult, ale nie jest zła. Uważam jednak, że ma na swoim koncie lepsze pozycje. W "Zagubionej przeszłości" akcja płynie dosyć powoli, przez to książka miejscami była nużąca. Najciekawiej było pod sam koniec. Tam wszystko przyśpieszyło. W książce występuje narracja pierwszoosobowa, a dodatkowo poznajemy historię z perspektywy różnych bohaterów. Dzięki temu książka jest ciekawsza, możemy lepiej poznać uczucia bohaterów, ich przemyślenia, spojrzenia na różne sprawy. Ja to często była w książkach Picoult będziemy mieli okazję zajrzeć zarówno na salę sądową, jak i do więzienia. Autorka przybliża nam więzienne realia, pokazuje panujące tam zasady. Podobnie jest z sądem. Dla mnie jest to temat ciekawy i cieszę się, że w książkach tej pani, mogę dowiedzieć się czegoś więcej. kingaczyta.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wzruszyła mnie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To moja trzecia pozycja Pani Jodi. Jak na razie najsłabsza . Dopiero ostatnie 50 stron sprawiło ,że leciała kartka za kartką... Zabieram się na następną,oby było lepiej!:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Główną bohaterką tej książki jest Delia Hopkins. Prowadzi ona uporzątkowane, spokojne życie w gronie rodziny i przyjaciół. Jest matką małej Sophie, niebawem ma poślubić narzeczonego, mieszka z ukochanym ojcem. Posiada psa z którym realizuje się zawodowo poszukując zaginione osoby. Wiele lat tęskniła za matką, która podobno zginęła w wypadku samochodowym, gdy bohaterka miała cztery lata, ale ojciec starał się jej wynagrodzić tę stratę, zapewniając córce wspaniałe dzieciństwo. Tuż przed ślubem Delie zaczynają prześladować urywki wspomnień a niedługo potem w jej domu pojawia się policja by aresztować jej ojca, który podobno 28 lat temu uprowadził dziecko, dziecko którym była Delia. Więzi rodzinne zostają wystawione na próbę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Właśnie skończyłam czytać tę książkę i przyznam szczerze, że trochę się bałam, że nie przypadnie mi do gustu, bo zdecydowanie bardziej wolę fantastykę. Jedyne, co mnie przekonało do jej przeczytania, był fakt, że autorka napisała też ,,Bez mojej zgody", której niestety nie czytałam, ale film był naprawdę genialny. Początkowo przeraziła mnie też ilość stron (427), która spowodowała, że wyobraziłam sobie, że będą tam przydługie opisy i przemyślenia bohaterów. Faktycznie, były i opisy i przemyślenia, ale nie przydługie, a dające do myślenia. Czytając zastanawiałam się nad znaczeniem słowa ,,prawda" , nad tym, że każdy nasz czyn ma 2 strony i nigdy tak naprawdę nie wiemy, czy był bardziej dobry czy zły. Musimy wybierać między mniejszym, a większym złem. Często jest tak, że to co wydawało nam się podstawą naszego życia, coś co było najbardziej pewne i trzymało nas w pionie w trudnych sytuacjach, wali się jak domek z kart. Wtedy okazuje się, że nie ma nic większego od miłości, a już szczególnie miłości między rodzicem a dzieckiem. W naszym codziennym życiu zdarza się, że nie wiemy co jest naprawdę ważne, ale w trudnych sytuacjach nasze oczy doznają niespodziewanej ostrości widzenia. Ta książka jest takim ,,wyostrzaczem". Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co zrobić,kiedy nagle okazuje się,że całe nasze dotychczasowe życie było kłamstwem?I co,jeśli oszustwa dopuściła się najważniejsza dla nas osoba,taka,która zawsze wydawała się ideałem?W imię czego nastąpiło oszustwo?I czy należy za nie zapłacić?Na te i inne opytania odpowiada książka.Jak zwykle u autorki sporo się dzieje w dziedzinie emocji...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poznanie siebie to sztuka tak samo trudna jak poznanie innej osoby. Niejednokrotnie potrzebujemy wielu, wielu lat, by „osadzić” siebie w świecie, by być świadomym swoich możliwości i ograniczeń, by znać swoje zalety i wady, by określić do czego się dąży, a co jest mało istotne w naszym życiu. Definiujemy siebie na podstawie przeżyć, wychowania i wrodzonego charakteru.

Gdy jednak okazuje się, że przeświadczenie tym, iż nasze życie jest poukładane to jednak fałsz, bo pamięć bywa zawodna? Tego typu problem spotyka Delię, główną bohaterkę „Zagubionej przeszłości”.

Mocnym punktem książki jest właśnie poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: W jakim stopniu wpływa na nas przeszłość, nawet ta ukryta w zakamarkach pamięci?

Jodi Picoult w wyśmienity sposób wnika w psychikę swoich bohaterów.

Dużą wartość poznawczą powieści ma wątek traktujący o „fali” w amerykańskim areszcie oraz inny dotyczący wierzeń Indian.

Wspaniała, bogata i bardzo dobrze napisana powieść o trudnych więzach międzyludzkich.

Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)