Ludzie na Walizkach. Nowe Historie
Szymon Hołownia

Ta książka to przede wszystkim zbiór rozmów z ludźmi, którzy w życiu doświadczyli wielu przykrych, niosących cierpienie, doświadczeń. Część z nich przekonała się o tym na własnej skórze, z kolei innym została odebrana matka, córka... Muszę przyznać, że miałam tą książkę na półce już od jakiegoś czasu, ale na początku nie zachęcała mnie szczególnie do tego, by po nią sięgnąć. Jednak wraz z wyzwaniem "52 książki 2015 roku" postanowiłam dodać ją do swojej listy czytelniczej i tym oto sposobem, ta nie aż tak długa lektura, może nie tyle nawet umiliła mi czas, a skłoniła do różnego rodzaju refleksji. Tak naprawdę nikt z nas nie zastanawia się jak ulotne potrafi być nasze życie, myślimy, że jesteśmy niezniszczalni, a czasami te cierpienia przychodzą w najmniej nieoczekiwanym momencie... A jakoś trzeba im podołać, pogodzić się z nimi, bądź - może po prostu w jakimś stopniu je zrozumieć. Część z tych rozmów sprawiała, że zastanawiałam się - co ten człowiek w ogóle mówi? Jak może akceptować to, co się mu przytrafiło? Lecz później zaczynałam nad tym rozmyślać o wiele głębiej. Bardzo zapadła mi w pamięci rozmowa z Anną Malarowską, której córka popełniła samobójstwo... A z racji, że nie jestem w stanie zrozumieć czynu tej niepotrzebnej śmierci, skłoniła mnie ona jednak do refleksji, że - czasami jest ona bardziej uzasadniona, schowana za poważną chorobą psychiczną, a nie tyle - słabością człowieka, który boi się życia. Myślę, że warto po nią sięgnąć, te rozmowy czyta się naprawdę szybko, a jak już napisałam wyżej - skłaniają one do przemyśleń.

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki, tym bardziej że byłem zachwycony pierwszą częścią Ludzi na walizkach. Nie wiem czy był nieodpowiedni dobór rozmówców, czy po prostu nie ta tematyka rozmów. Tym razem na tapetę pan Szymon wziął wiarę i ludzkie reakcje na własne cierpienia. Niestety przez większą część książki miałem wrażenie, że rozmowa jest pomiędzy katolickim dziennikarzem a mistykami, męczennikami oraz świętymi za życia. Wiem, że każdy odczuwa na własny sposób, jednakże takie rozmowy nijak do mnie nie trafiają. W moim odczuciu jest to niestety strasznie odrealnione. Rozumiem, że wiara w swoim rozumieniu jest odrealniona, ale mimo wszystko jesteśmy tylko ludźmi. Jedna rozmowa szczególnie mnie zirytowała. Mam na myśli rozmowę z matką, nieżyjącego ratownika, która jak twierdzi całe swoje życie żyła dla syna. Mimo, że od śmierci syna mija 10 lat to nadal utrzymuje, że nadal dla niego. W jej wypowiedziach pojawia się zdanie, że jej syn był mężczyzną jej życia. Staram się rozumieć, że relacje matka-syn są różne, jednakże powinny mieć swoje granice, a podejście tej pani do własnego życia jest jakieś dziwne, wręcz chore. Nie wszystkie rozmowy wywarły na mnie nie najlepsze wrażenie. Część z nich były interesujące. M.in. z Halszką Opfer (autorką książki Kato-tata), która opowiada o swoich traumatycznych przeżyć, a także pokazuje w jaki sposób niektórzy dzisiejszy katolicy traktują wiarę. Z jednej strony różaniec a z drugiej strony molestowanie córki. Książka nie wciągnęła mnie jakoś szczególnie, ale nie mam zamiaru nikomu jej odradzać, gdyż każdy może mieć inne spojrzenie na tematy i rozmowy, które do mnie nie trafiły. Ocena: 5/10 Recenzja opublikowana na moim blogu: http://danwaybooks.blogspot.com/2013/03/swietosc-za-zycia.htm

Autora książki wielu z nas kojarzy z popularnego programu rozrywkowego. Ja natomiast znam go jedynie z felietonów zamieszczanych na łamach Newsweeka. Uważam, że jest znakomitym dziennikarzem. Z jego książką stykam się po raz pierwszy i jestem oczarowana. Pierwszy raz słyszałam o programie "Ludzie na walizkach" i nigdy nie miałam okazji go obejrzeć. Książka jest zapisem najciekawszych i najbardziej poruszających ludzkich historii. Te mini wywiady na prawdę dają do myślenia. Co zrobić kiedy wali nam się świat? Umiera najbliższa nam osoba? Dowiadujemy się o strasznej chorobie? Ci ludzie przeszli przez piekło, a ich życie obróciło się o 180 stopni. W wywiadach mówią o nadziei, o cieple, o poszukiwaniu ukojenia i prawdy. O trudzie życia po takiej tragedii. Nie winią nikogo, bo wiedzą, że tak właśnie musiało być. Niezwykła książka. Poruszyła we mnie takie emocje, o których istnieniu nie wiedziałam. Próbowałam postawić się na ich miejscu i było to dla mnie niewyobrażalnie trudne. "Ludzie na walizkach" czegoś mnie nauczyły. Chyba jestem troszkę bardziej przygotowana na niespodziewane koleje losu, odpowiedziała mi bowiem na wiele pytań i skłoniła do głębokiej refleksji. Mimo, że w swoich przekonaniach bardziej przypominam Nergala niż Hołownię, to prawdy zawarte w książce, są uniwersalne i polecam tę lekturę wszystkim.