Listy z jeziora
Agnieszka Korol

Dzisiaj chciałam Wam zaproponować książkę z gatunku literatura piękna z wątkiem kryminalnym. Książka została napisana w roku 2011 i w wersji papierowej jest dostępna w większości bibliotek lub można ją nabyć na stronie autorki. Dobrą wiadomością jest to, że teraz jest też dostępna w wersji Ebooka i Audiobook.

Akcja ma miejsce w przepięknej scenerii małego miasteczka, gdzie Irena główna bohaterka ma swój pensjonat nad brzegiem przepięknego jeziora.

Irenka to bardzo spokojna osoba, bardzo zrównoważona, dająca wszystkim dookoła pozytywną energię. Kocha swoją pracę i pracowników darzy szacunkiem, a oni jej oddaniem. Pensjonat tętni życiem, a turyści są wdzięczni za przemiłą obsługę.

Pewnego dnia listonosz wraz z rachunkami przynoś tajemniczy list w kopercie bardzo starej, koloru zielonego. W kopercie jest krótki list z podpisem jej męża.... Męża, który oficjalnie od dwudziestu pięciu lat jest uznany za zmarłego. List zastanawia, daje do myślenia, ale dopiero kolejny zatrważa i myśli naszej bohaterki kłębią jej się w głowie.

Wie, że o tych listach nie może powiedzieć nikomu, ale czemu? Nie zdradzę... Irena nie wierzy w ich prawdziwość i szuka adresata wśród pensjonariuszy. Jaki ten list ma cel i czemu Irena zaczyna się bać. Jej życie się zmienia i każdy to dostrzega, tylko nikt nie wie dlaczego.

Kto jest tym tajemniczym anonimem? Czy Irena Szarada ma czego się bać? Czy w pensjonacie znajdzie się ktoś, kto pomoże jej znaleźć odpowiedź i wesprze ją w walce z prześladowcą? Jak zakończy się ta tajemnicza sprawa tajemniczych listów starych kopert koloru zielonego? Warto iść do biblioteki i wypożyczyć książkę lub przeczytać w formie Ebooka/Audiobook.

Książka fajna, bohaterowie ciekawi w szczególności moja imienniczka, która jest moim całkowitym przeciwieństwem. Daje jednak masę ciekawych anegdot i ubarwi każdą sytuację. Jest szalona i nie raz próbuję zająć pierwsze stanowisko i przejąć rolę głównej bohaterki. Lubię w książkach bohaterów, z którymi nie sposób się nudzić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Irena Szarada prowadzi pensjonat na Mazurach. Pewnego dnia zaczyna otrzymywac listy z pogrozkami. Ktos poprzez szantaz bedzie chcial wykawic jej tajemnice z przeszlosci. W jej obronie stana goscie z pensjonatu, z ktorymi nawiaze ona przyjaznie. Pod mazurskim niebem zrodza.sie rownoez nieoczekiwane uczucia. Przyjemna lektura, polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mazury,tajemnica,nieszczęśliwa miłość.Nie pierwsza książka ,której akcja rozgrywa się w tym pięknym zakątku naszego kraju.Miłość i tajemnica z przeszłośći to również temat kochany przez autorki .Bo tak naprawdę książki o takiej treści czyta się najchętniej.Mazury.W maleńkim pensjonacie od lat spotykają się te same osoby.Atmosfera sielska i swojska.Każdy zna każdego i czuje się jak w rodzinie.Pewnego dnia do pensjonatu przychodzi listonosz.Przynosi właścicielce pensjonatu list w zielonej kopercie.Gdy Irena Szarada otworzyła list i przeczytała jego treść wiedziała-duchy z przeszłości nie dadzą jej spokoju!Już nic nie będzie takie jak dawniej tylko kto i dlaczego chce ją zniszczyć.?Zdruzgotana Irena zaczyna być podejrzliwa w stosunku do wszystkich-pracowników,listonosza,wczasowiczów.Powoli dochodzi do wniosku,że wpada w paranoję i dalej nie da sobie rady/Wtedy na pomoc przychodz przyjaciele.Na horyzoncie pojawia się miłość,na którą serce Ireny zamknęło się wiele lat temu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Irena Szarada to właścicielka pensjonatu w Szarudze. Jak sama nazwa wskazuje jest to miejsce szare, d deszczowe, a znajduje się w okolicach mazur. Wczasowiczów nie ma tam zbyt dużo, ale pani Irena ma swoich stałych bywalców, którzy co roku do niej przyjeżdżają i wypoczywają. Jej pensjonat cieszy się dobrą sławą. Życie toczy się spokojnie, ale wkrótce to się zmienia. Irena zaczyna dostawać listy w zielonych kopertach, a zawierają one pogróżki. Nadawca podpisuje się imieniem Albert, czyli tak, jak na imię miał mąż pani Ireny, który zginął dawno temu. Ktoś próbuje skłonić ją do sprzedania pensjonatu i miany miejsca zamieszkania. Właścicielka nie wie kto za tym wszystkim stoi, więc zaczyna podejrzewać dosłownie każdego. Nie wie komu może zaufać. Oczywiście zagadkę listów z pogróżkami czytelnik odkryje na samym końcu. Ja nie domyśliłam się kto za tym wszystkim stoi. Byłam absolutnie zaskoczona. Mimo, że był wątek kryminalny to brakowało mi napięcia.Właściwie przez całą książkę pogróżek przybywa i nic się nie dzieje. Jakby jeszcze ich treść była oryginalniejsza to jeszcze by uszło, ale tak to robiło się to nudne. Książka zawiera za mało opisów, zbudowana jest w większości z dialogów i trochę mi to przeszkadzało. Styl wypowiedzi niektórych bohaterów irytował mnie. Co do bohaterów to jest ich bardzo dużo, ale spokojnie można ich wszystkich zapamiętać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ludzie listy piszą – recenzja książki Agnieszki Korol „Listy z jeziora” Całość dostępna na blogu: http://pannazuzanna.wordpress.com/2011/12/02/ludzie-listy-pisza-recenzja-ksiazki-agnieszki-korol-%E2%80%9Elisty-z-jeziora/ Za górami, za lasami…a właściwie za jeziorem. Tak mogłaby rozpocząć się opowieść „Listy z jeziora” pani Agnieszka Korol. Bo powieść, którą udało jej się stworzyć, jest ciepłą, nieomal bajkową historią, w której pojawiają się postacie i motywy, które nieco przypominają postacie z bajek. Jest ktoś, przypominający rozkapryszoną księżniczkę (Sylwia), książę z bajki (Krzysiek Wierski), zły czarownik (szantażysta), sierotka (Marcelka). I dziwić się nie należy, bo Agnieszka Korol, to specjalistka w dziedzinie bajek dla dzieci, a w dorobku ma m.in. ”Bajki o smokach”. I choć „Listy…”, to nie bajka, a powieść obyczajowa z wątkami miłosnymi i motywem sensacyjno-kryminalnym, to jest w tej lekturze coś niezwykle delikatnego, ulotnego i baśniowego. Od samego początku powieść Agnieszki Korol intryguje. Czytelnik zostaje wciągnięty w pułapkę; w matnię, z której wyjść może jedynie czytając książkę do końca. Intryga, która wciąga nie jest zbyt skomplikowana: Irena, właścicielka pensjonatu zaczyna otrzymywać listy w zielonych kopertach. Wbrew jednak słowom znanej piosenki, w której pada zdanie: „napisz proszę chociaż kilka słów”, listy nie są pożądane przez kobietę. Co gorsza, ich treść sprawia, że Irena z dnia na dzień coraz mocniej zamyka się w sobie, tracąc zaufanie do ludzi. Co zawierają owe listy? Pogróżki! Ich treści jednak nie zdradzę za żadne skarby… Poza wątkiem kryminalnym z listami w tle, mnóstwo w „Listach…” miłości. Czuć ją w powietrzu, jak to latem w czasie kanikuły bywa. I podobnie jak w telenowelach brazylijskich, co chwilę zmieniają się obiekty westchnień poszczególnych bohaterów. Co jakiś czas, niczym wulkan wybucha uczucie. Miłość i zazdrość przeplatają się non stop. Trzeba zachować czujność, by nie stracić rozeznania, kto podkochuje się w kim, a kto właśnie przestał być obiektem adoracji. I dzięki temu, jest to niezwykle lekka i przyjemna lektura rozgrywająca się w sielskiej scenerii mazurskiego jeziora, którą od czasu do czasu zakłóca tajemnicza zielona koperta. Powieść jest także historią o niszczycielskiej sile zazdrości, nienawiści, nieufności. To świetna ilustracja w jaki sposób podejrzliwość może zatruć życie, a brak zaufania do drugiego człowieka pogłębia samotność i bezradność. Daje też lekcję, z której czytelnik powinien sam wyciągnąć dla siebie naukę i wnioski. Uczy, że niektóre sprawy nabierają innego znaczenia, jeśli spojrzeć na nie z innej perspektywy. Jest swoistym źródłem pięknych sentencji, o których należałoby pamiętać na co dzień, przy kontaktach z ludźmi. Na mnie niezwykłe wrażenie zrobiło zdanie: „Każdy człowiek pozostawia w nas jakiś ślad.” Żeby jednak nie było tak sielsko i anielsko, dorzucę kilka słów krytyki. Małym minusem książki jest dość archaiczny, mało wiarygodny język, którym posługują się bohaterowie. Np. język Marcelki - jest zdecydowanie zbyt dojrzały, jak na język tak małej dziewczynki, pomimo że jest niezwykle rezolutnym dzieckiem. Korol włożyła w usta dziewczęcia słowa, których tak małe dziecko nie może jeszcze znać. Podobnie jest z językiem, którym posługują się młodzi wczasowicze. Nie dość, że zwracają się do siebie per „pan” „pani”, to i różnych dziwolągów językowych w ich słowniku nie brak. Odbiera to ich postaciom nieco autentyczności. Nie ma to jednak szczególnie dużego znaczenia, bo ogólny wydźwięk powieści jest niezwykle pozytywny, a lektura broń boże nieprzytłaczająca. Jeśli dorzucić do tego dość zaskakujące rozwiązanie wątku z tajemniczymi listami, daje to gwarancję satysfakcji z lektury tym czytelnikom, którzy poszukują książki na spokojny wieczór pod kocem i kubkiem kakao w dłoni.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)