Wilczyca z Francji
Maurice Druon

Historia kołem się toczy. Izabela, królowa Anglii, córka Filipa IV, niekochana, odrzucona i upokorzona przez męża udaje się do Francji by prosić brata Karola IV o interwencję. Kiedyś przyczyniła się do ujawnienia romansu bratowych teraz sama romansuje z banitą- lordem Mortimerem. Tak jak poprzednie działania Izabeli uruchomiły lawinę zdarzeń tak również obecne powodują znaczące zmiany polityczne i rodzinne. Bratowe poniosły konsekwencje swoich czynów, a czy i jakie poniesie Wilczyca tego, mam nadzieję, dowiem się w kolejnym tomie. Na razie wypełnia się klątwa Jakuba de Molay, upada dynastia Kapetyngów a Anglia i Francja zmierzają do wojny stuletniej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo mocne 5, bo mimo całego szacunku dla autora i mojej miłości do tego cyklu, ta część podobała mi się najmniej ze wszystkich do tej pory. Była świetna, nie mogę tego nie zauważyć, ale czuję niedosyt i liczyłam na coś równie świetnego jak Prawo Mężczyzn. Przyznam, że od pierwszy stron tej książki, czułam wszechogarniający smutek, który nie dość że odebrał mi radość z czytania, to jeszcze zniechęcił mnie do tego tomu (a całkiem niepotrzebnie!). Dlaczego? Otóż na samym początku dowiadujemy się, że klątwa rzucona przez Wielkiego Mistrza Templariuszy de Molay'a dopadła najmądrzejszego i najbardziej interesującego (no i dodatkowo mojego ulubieńca powieści Królów Przeklętych) z synów Filipa Pięknego. Filip V zmarł, nie zostawiając po sobie męskiego potomka (jego malutki syn, którego narodzin byliśmy świadkami we wcześniejszym tomie), po niespełna sześciu latach sprawowania władzy. Dowiadujemy się także, że ze względu na prawa, które ustanowił, by objąć władzę, nie pozwoliły na przekazanie korony jego córkom. Wybrano nowego króla - równie nieudolnego i niesamodzielnego, jak najstarszy brat Ludwik, Karola La Marche, "którego panowie zwali Karolem Pięknym, lud zaś Karolem Pięknisiem, lecz jego szlachetna powierzchowność nie kryła nawet dwóch uncji rozumu." (jak napisał Druon), co moim zdaniem idealnie podsumowuje jego postać. Karol był tak naprawdę marionetką w rękach Dostojnego Pana de Valois, który miał zapędy na władaniem Francją i w końcu mógł sobie pozwolić na sterowanie niezbyt rozgarniętym bratankiem. W tym tomie Druon ponownie przywołuje postać Izabeli - siostry trzech krótko panujących królów i córki Filipa Pięknego, która w młodym wieku wyszła za mąż za Edwarda - króla Anglii, który jak pamiętamy lubował się bardziej w męskich ciałach, niż wdziękach swojej żony. Mój żal spowodowany tym, że nie poczytam więcej o Filipie na chwilę ukoiła mistrzowska potyczka słowna Izabeli z jej mężem. Genialne i odważne teksty córki Filipa Pięknego dodały tej postaci charakteru (nie mówię, że jej go nie brakowało, bo w końcu to ona doprowadziła do ujawnienia przewinień Małgorzaty Burgundzkiej, ale tutaj pokazała klasę.). Która kobieta ośmieliłaby się powiedzieć w tamtych czasach do swojego męża (i to na dodatek Króla Anglii) taką zniewagę przy świadkach - "Może, Miłościwy Panie małżonku kiedy ją budowaliście [mowa o twierdzy Tower], bardziej interesowała was gładkość murarzy niż trwałość kamienia." Piękne i fenomenalne! Ale niestety życie Izabeli było bardzo przykre, rodzina kochanka jej męża (i on sam) na każdym kroku ją upokarzali. I rozmowa z Mortimerem, którą przeprowadziła po swoim wyjeździe z Anglii, o poczęciu swojej najmłodszej córki... brrrr! Okropność i niesmak. "[...] gdy ostatnio zmuszał się do odwiedzenia mego posłania - wtedy, gdy została poczęta nasza najmłodsza córka - żądał, by Hugo Młodszy towarzyszył mu aż do mego łoża; i mizdrzył się, pieścił z nim, zanim mógł dopełnić powinności małżeńskiej, mówiąc, że powinnam tak samo kochać Hugona jak i jego, ponieważ tak są mocno ze sobą zespoleni, że tworzą jedność." Mahaut... jak zawsze działająca na nerwy Mahaut! Zrobiłaby wszystko byle osiągnąć cel, byle pozbyć się Roberta i każdego swojego wroga - również Izabeli, która doprowadziła poniekąd do śmierci jej córki Blanki. Ile jadu jest w tej kobiecie (a raczej, jakby powiedziała to moja mama, babochłopie) i ile nienawiści... Oczywiście nie można bronić ślepo Izabeli - w końcu wykazała się hipokryzją - wydała żony swoich braci, zdemaskowała ich wiarołomstwo, a sama co zrobiła? Oddała się Mortimerowi i publicznie obnosiła się z ich związkiem. Jednak... myślę, że jej zachowanie nie powinno aż tak gorszyć. Co to za mąż, który woli mężczyzn? Co to za maż, który do próby poczęcia dziecka, potrzebuje swojego kochanka, żeby go "pobudził" do działania? Mortimer przynajmniej był mężczyzną z krwi i kości, który potrafił docenić kobiecość Izabeli i wykonywać powinności, które winien czynić małżonek... Z jednej strony źle, z drugiej jeszcze gorzej, a wszystko przez błąd młodości (w sumie wynikający z niewiedzy, niedoświadczenia i męża geja) i brak "wyrozumiałości" dla innych niewiernych żon. I na sam koniec muszę dodać, że opis egzekucji młodego Despensera był... chyba najlepszym opisem w taj książce (jak i nie całej serii). Aż odebrało mi mowę i zdolność napisania czegoś więcej na ten temat. Rzecz jasna poza tym, że w sumie zasłużył na to, co go spotkało.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobra, kawał porządnie napisanej historii:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Fascynująca powieść historyczna

(Kliknij aby rozwinąć opinię)